گفتار پنجاه و هفتم: جستاري در حقيقت لذت و نيازمندي هاي انسان
توجه به حالات اولياي خدا و دغدغه هاي آنان و درخواست هايشان از خداوند، اين انگيزه را در انسان، پديد مي آورد كه با تأسي به آنان از خداوند بخواهد به ما نيز چنين حالاتي را عنايت كند. ما در دعاهايمان چيزهايي را از خداوند درخواست مي كنيم كه ارزش آنها را درك كرده باشيم و اگر به ارزش و والايي چيزي پي نبريم، در پي تحصيل آن برنمي آييم. اما وقتي به دعاهاي اولياي خدا توجه مي كنيم و درمي يابيم كه چه اموري براي آنها والا و ارزشمند بوده است، مي كوشيم كه درخواست هاي آنها را محور دعاهاي خود قرار دهيم. برخي از درخواست هاي متعالي و ارزشمند اولياي خدا، درخواست هايي است كه امام سجاد(عليه السلام) در ادامة مناجات ذاكرين از خداوند دارند و مي فرمايند:
وَأَسْتَغْفِرُكَ مِنْ كُلِّ لَذَّةٍ بِغَيْرِ ذِكْرِكَ، وَمِنْ كُلِّ رَاحَةٍ بِغَيْرِ أُنْسِكَ، وَمِنْ كُلِّ سُرُورٍ بِغَيْرِ قُرْبِكَ، وَمِنْ كُلِّ شُغُلٍ بِغَيْرِ طَاعَتِك؛ «از تو استغفار مي طلبم و آمرزش مي جويم از هر لذتي غير از ياد تو (كه لذت حقيقي روح است) و از هر راحتي و آسايشي به جز انس با تو و از هر سرور و نشاطي به جز مقام قرب تو و از هركاري به جز اطاعت تو».