گفتار شصت و يکم: زهد و وارستگي دوستان خدا و بي اعتنايي آنان به دنيا (1)
انسان؛ اسير مکر و فريب دنيا
در طي جلسات گذشته، چهارده مناجات از مناجات هاي پانزده گانة امام سجاد(عليه السلام) را بررسي كرديم. اکنون شرح و بررسي واپسين مناجات را، که مناجات الزاهدين نام گرفته، از نظر مي گذرانيم و از آموزه هاي تعالي بخش و حکمت آموز آن بهره مند مي شويم. در طليعة مناجات، امام(عليه السلام) مي فرمايند:
الهي، اَسْکَنْتَنَا دَاراً حَفَرَتْ لَنَا حُفَرَ مَکْرِهَا وَعَلَّقَتْنَا بِأَيْدِِي الْمَنَايَا فِي حَبَائِلِ غَدْرِهَا، فَإِلَيکَ نَلْتَجِيءُ مِنْ مَکَائِدِ خُدَعِهَا، وَبِکَ نَعْتَصِمُ مِنَ الإِغْتِرَارِ بِزَخارِفِ زينَتِهَا، فَإِنَّهَا الْمَهْلِکَةُ طُلَّابَهَا الْمُتْلِفَةُ حُلالَهَا الْمَحْشُوَّةُ بِالافَاتِ الْمَشْحُونَةُ بِالنَّکَباتِ؛ خدايا! ما را در سرايي منزل دادي که چاه هاي مکر و فريب را بر سر راه ما کنده و ما را به دست آمال و آرزوها [ ي نفس] به رشته هاي خدعه و فريبش آويخته است. پس به تو پناه مي بريم از کيد ها و مکرهاي فريبنده اش، و به تو اعتصام مي جوييم از اينکه به زخارف دنيا و زيورش مغرور شويم؛ که اين دنيا جويندگانش را هلاک مي سازد و مشغول شوندگان به آن را نابود مي سازد و پر از آفت و رنج و نکبت است.