امام(عليه السلام) در ادامة مناجات مي فرمايند:
وَعَلَتْ لِسَبْقِ السَّعَادَةِ فِي الزَّهَادَةِ هِمَمُهُمْ، وَعَذُبَ فِي مَعِينِ الْمُعَامَلَةِ شِرْبُهُمْ، وَطَابَ فِي مَجْلِسِ الْأُنْسِ سِرُّهُمْ، وَأَمِنَ فِي مَوْطِنِ الْمَخَافَةِ سِرْبُهُمْ، وَاطْمَأَنَّتْ بِالرُّجُوعِ إِلَى رَبِّ الْأَرْبَابِ أَنْفُسُهُمْ، وَتَيَقَّنَتْ بِالْفَوْزِ وَالْفَلَاحِ أَرْوَاحُهُمْ، وَقَرَّتْ بِالنَّظَرِ إِلَى مَحْبُوبِهِمْ أَعْيُنُهُمْ، وَاسْتَقَرَّ بِإِدْرَاكِ السُّؤْلِ وَنَيْلِ الْمَأْمُولِ قَرَارُهُمْ، وَرَبِحَتْ فِي بَيْعِ الدُّنْيَا بِالْآخِرَةِ تِجَارَتُهُم؛ «مرا از شمار كساني قرار ده كه همتشان براي پيشي گرفتن در سعادت و وارستگي عالي است و از سرچشمة طاعت و معامله با حق، آب خوش گوار نوشيده اند؛ آنان كه در محفل انس با خدا باطنشان نيكو شده و در جايگاه ترس از خدا راهشان امنيت يافته است، و به سبب رجوع و پيوستگي به ربّ الارباب، نفوسشان مطمئن شده و روحشان فلاح و رستگاري و يقين يافته است؛ آنان كه چشمشان به مشاهدة محبوبشان روشن شده و به سبب دستيابي به مقصود، و نيل به آرزوهاي متعالي، آرامش خاطر يافته اند، و در دادوستد دنيا و آخرت، تجارتي پرسود داشته اند».
اولياي خدا در جست وجوي رضوان و تجليات الهي
همت هاي انسان ها، بيشتر معطوف به موقعيت ها و مقامات دنيوي است و در اين بين، كسي كه همتش را براي دستيابي به بالاترين مقامات دنيوي خرج مي كند، برخوردار از همت عالي معرفي مي شود. براي نمونه، اگر از دانش آموزان كلاس درسي پرسيده شود كه در آينده مي خواهيد چه كاره شويد، هركس به فراخور علاقة خود پاسخي مي دهد؛ يكي مي گويد «مي خواهم بقال شوم»؛ زيرا بقال سر كوچه شان انسان خوب و مردم داري است و مواد خوراكي سالم در اختيار مردم مي نهد. ديگري مي گويد: «مي خواهم معلم شوم»؛ چون معلم آنان دلسوز است و رفتاري شايسته با دانش آموزان خود دارد. سومي