وَأَنْهَارٌ مِنْ خَمْرٍ لَذَّةٍ لِلشَّارِبِينَ؛(152)«و [در بهشت براي تقواپيشگان] نهرهايي از باده اي لذت بخش آشامندگان است». در آيه اي ديگر خداوند مي فرمايد: لا يُصَدَّعُونَ عَنْهَا وَلا يُنْزِفُونَ).(153)
شراب از آن جهت پليد و نجس است كه عقل انسان را زايل مي كند و براي بدن انسان زيان بار است و سلامت روان و اخلاق انسان را به خطر مي افكند؛ اما شرابي كه در بهشت به بهشتيان مي نوشانند، از هر پليدي و ضرري مبرّاست و اطلاق مي و شراب براي آن نعمت بهشتي به جهت حالت وجد و سرور و فرحي است كه نوشيدن آن به بهشتيان مي دهد. به كارگيري واژة «مي» و «شراب» در قرآن براي نعمت بهشتي و نيز استفاده از آن براي بيان غلبة عشق از سوي عرفا و شعرا، به سبب حيثيت و ويژگي دوم شراب است كه همان به دست دادن حالت وجد، شدت سرور و فرح است. در اين كاربرد هرگز ويژگي نخست شراب كه ازالة عقل و زيان هاي معنوي و بدني شراب است، لحاظ نشده است.
لذت هاي برين، فرامادي و فراحيواني اولياي خدا
تعابير ذوقي و عرفاني اين مناجات كمتر در دعاها و مناجات هاي ديگر به كار رفته و بي ترديد فهم آنها براي ما دشوار است. تنها چيزي كه ما از آنها مي فهميم اين است كه فراتر