زمان حواله داده اند. اين مطلب گوياي اين است كه در هر زمان توسل و توجه به امام همان زمان اهميت خاصي دارد. ما به هركس توسل مي جوييم، نبايد فراموش كنيم كه واسطة فيض الهي امام زمان4 است و به واسطة آن حضرت است كه بركات الهي به سويمان سرازير مي شود و از رحمت الهي بهره مند مي شويم. پس نبايد در دعاهايمان، توسل به آن حضرت را فراموش كنيم.
اميد به لطف و كرم الهي و درخواست فرجام نيك و منزلگاه بهشت
وَقَدْ حَلَّ رَجائى بِحَرَمِ كَرَمِكَ وَحَطَّ طَمَعى بِفِنَاءِ جُودِكَ، فَحَقِّقْ فيكَ اَمَلى، وَاخْتِمْ بِالْخَيْرِ عَمَلى، وَاجْعَلْنِى مِنْ صَفْوَتِكَ الَّذينَ اَحْلَلْتَهُمْ بُحْبُوحَةَ جنَّتِكَ، وَبوَّأْتَهُمْ دَارَ كَرامَتِكَ، وَاَقْرَرْتَ اَعْيُنَهُمْ بِالنَّظَرِ اِلَيْكَ يَوْمَ لِقائِكَ، وَاَوْرَثْتَهُمْ مَنازِلَ الصِّدْقِ فِى جِوَارِك؛ اميدم به حريم كرمت بسته شده و طمعم در آستان جود و احسانت فرود آمده است. پس تو اي خدا، اميد و آرزويم به لطف و كرمت را برآور و كارم را ختم به خير گردان و مرا درزمرة بندگان خاص و برگزيده ات قرار ده؛ آنان كه در بهشت خود درآوردي و در منزل كرامت و عزتت جايگاه بخشيدي و ديده هايشان را به مشاهدة حسن و جمالت در روز ملاقاتت روشن كردي و وارث منزل هاي راستين در جوار خود گردانيدي.
حضرت پس از آنكه فرمودند خدايا من دو وسيله براي توسل و تقرب به تو دارم كه عبارت اند از عواطف رحمت و شفاعت پيامبر(صلى الله عليه وآله)، مي فرمايند اميد من در حريم لطف و كرم تو فرود آمده است؛ يعني من از خود چيزي ندارم و چشمم فقط به لطف و كرم تو دوخته شده است. عواطف رحمت و شفاعت نيز ناشي از لطف و كرم تو و جلوه هاي آن هستند. كسي باورمندانه و از صميم دل چنين مي گويد كه هيچ اميدي