را به پيمان [دوستي] خود پيوستي و او را سبب خشنودي [افاضة رحمت] خويش گرداندي. طاعت و فرمان بري از او را واجب كرده و از فرمان نبردن از او برحذر داشته اي و به فرمان بري از فرمان هايش و بازايستادن از نهي و بازداشتش و به اينكه كسي از او پيشي نگيرد [جز به پيروي از فرمان او از پيش خود كاري نكند] و از او واپس نماند [خلاف فرمانش قدمي برندارد] فرمان داده اي. پس اوست نگه دار پناه جويان به خود و پناه اهل ايمان [در رهايي از تاريكي هاي ناداني و شبهات] و دستاويز چنگ زنندگان [به او] و جمال و نيكويي جهانيان.
در فراز مزبور، حضرت ارتباط و اتصال خاص امام معصوم به خداوند را بيان مي كنند و ازجمله مي فرمايند: أللّهُمَ فَاجْعَلْهُمَا لِِي سَبَباً إِلَي نَيْلِ غُفْرَانِكَ وَصَيِّرْهُمَا لِي وُصْلَةً إِلَي الْفَوْزِ بِرِضْوَانك؛ «خدايا، تو آن دو را براي من وسيلة آمرزش و سبب وصول به مقام سعادت و بهشت رضوانت قرار ده». امام همچنين، برخي از ويژگي هاي امام معصوم چون ضرورت اطاعت مردم از وي، انجام فرمان هاي او، بازايستادن از نهيش و عدم تقدم بر او را برمي شمارند. درسي كه ما از اين دعاي امام سجاد(عليه السلام) مي گيريم اين است كه همواره بايد توجهات، دعاها و توسلاتمان، معطوف به اولياي خدا باشد و به ياد داشته باشيم كه همواره وسيلة حقيقي اي كه ما را به خداوند متصل مي كند، امام معصوم است و توسل و شفيع قرار دادن او ما را به سعادت مي رساند. همچنين از دعاي آن حضرت برمي آيد كه انسان در هر زمان و هر عصري بايد در درجة اول به امام همان عصر و زمان توسل جويد. در برخي از روايات اشاراتي شده است به اينكه وقتي كساني در زمان يكي از ائمة اطهار(عليهم السلام) به امام ديگري توسل جسته اند، آنان را به امام همان عصر و