از ما جدا نمي شود و محال است كه به خداوند برسد، چون او غني مطلق است و ساحتش مبرّا از فقر و نياز است. ازاين رو، امام حسين(عليه السلام) در آن تعبير لطيفي كه از آن حضرت نقل كرديم مي فرمايند: من آنچه از خود دارم، فقر است و آن را وسيلة توسل به تو قرار مي دهم، اما محال است كه اين فقر به ساحت تو راه يابد؛ يعني خدايا، من از خود چيزي ندارم كه آن را واسطه و وسيلة جلب عنايت و رحمتت قرار دهم و هرچه دارم از توست و آنچه را تو خود به من عنايت كرده اي، وسيله ميان خود و تو قرار مي دهم.
دعاي امام زين العابدين(عليه السلام) در روز عرفه نيز از غرر ادعيه به شمار مي آيد و داراي چنان مضامين عالي و عظمتي است كه انسان را مبهوت مي سازد و آن تعابير زيبا همراه با ترتيب و نظم خاص تنها از امام معصوم قابل انشاست. جا دارد كه صبح روز عرفه، دعاي عرفة امام سجاد(عليه السلام) را بخوانيم و عصر عرفه، دعاي عرفة امام حسين(عليه السلام) را؛ باشد كه از معارف ناب و عرفان الهي نهفته در معارف اهل بيت(عليهم السلام) بيشتر بهره مند شويم و دلمان را با نورانيت اين دعاها نوراني و مصفا گردانيم. در يكي از بخش هاي آن دعا، حضرت مي فرمايند:
أللَّهُمَ إنَّكَ أيَّدْتَ دِينَكَ فِي كُلِّ أوَانٍ بِإِمَامٍ أقَمْتَهُ عَلَماً لِعِبَادِكَ وَمَنَاراً لِعِبَادِكَ وَمَنَاراً فِي بِلادِكَ بَعْدَ أنْ وَصَلْتَ حَبْلَهُ بِحَبْلِکَ وَجَعَلْتَهُ الذَرِيعَةَ إِلَي رِضْوَانِکَ وَافْتَرَضْتَ طَاعَتَهُ وَحَذَّرْتَ مَعْصِيَتَهُ وَأمَرْتَ بِامْتِثَالِ أوَامِرِهِ وَالأِنْتِهَاءِ عِنْدَ نَهْيِهِ وَألاَّ يَتَقَدَّمَهُ مُتَقَدَّمٌ وَلا يَتَأخَّرَ عَنْهُ مُتَأخَّرٌ فَهُوَ عِصْمَةُ اللاّئِذِينَ وَكَهْفُ الْمُؤْمِنيِنَ وَعُرْوَةُ الْمُتَمَسِّكِينَ وَبَهَاءُ الْعَالَمِين؛(92)بارخدايا، تو دين خود [(اسلام)] را در هر زمان و روزگاري به وسيلة امام و پيشوايي [(يكي از معصومين(عليهم السلام))] كه او را براي [(گمراهان)] بندگانت علامت [راهنما] و در شهرهايت نشانه [راه حق] برپا داشته اي، تأييد و كمك كرده اي پس از آنكه دوستي آن امام