صفحه ٦٢

شامل مي شود، مگر دليل خاصي داشته باشيم كه بعضي موارد را استثنا كرده باشد و ولايت در آن را خاص معصومإِنَّمَا وَلِيُّكُمُ اللَّهُ وَرَسُولُهُ وَالَّذِينَ آمَنُوا الَّذِينَ يُقِيمُونَ الصَّلاةَ وَيُؤْتُونَ الزَّكَاةَ وَهُمْ رَاكِعُونَ؛(39) «همانا دوست و سرپرست شما خداست و پيامبرش و كساني كه ايمان آورده اند؛ آنان كه نماز را بر پا مي دارند و زكات مي دهند درحالي كه در ركوع اند».
با توجه به اينكه آية فوق در بين آياتي قرار گرفته كه از پيروي اهل كتاب نهي مي كنند و نيز با توجه به آية بعد، منظور از ولايت در آن، ولايت تشريعي است و خداوند در آية شريفه در صدد جعل ولايت تشريعي براي پيامبر(صلى الله عليه وآله) و ائمة اطهار(عليهم السلام) است.

 ارتباط قرب الهي با توكل به خدا و واگذاري امور به او
چنان كه متذكر شديم، به جز قسم اخير، ساير اقسام ولايت، ازجمله ولايت به معناي قرب و پيوستگي تكويني هستند؛ چه اينكه قرب بين دو موجود ذي شعور به معناي ارتباط خاص روحي و قلبي بين آن دو است كه امري حقيقي به حساب مي آيد. ساير معاني ولايت نظير نصرت، محبت و سرپرستي لوازم معناي ولايت كه همان قرب و پيوستگي است، به حساب مي آيند و اين قرب در صورتي تحقق مي پذيرد كه دو موجود كاملاً با يكديگر ارتباط و اتصال برقرار كنند و بيگانه اي بين آن دو فاصله و