به جز به كرم و لطف خداوند نداشته باشد و اعمال، توسلات، مناجات ها، فعاليت هاي علمي و اجتماعي، او را اميدوار نسازند؛ چون معلوم نيست اين امور پذيرفته شوند و باعث نجات انسان گردند. تنها در پرتو لطف و كرم الهي گرفتاري هايمان برطرف، و گناهانمان بخشوده مي شود و با لطف و كرم اوست كه حوايج و نيازهاي ما برآورده مي گردد. بي ترديد چنين دعايي كه برخاسته از فقر ذاتي و به هيچ انگاشتن داشته هاي خود و توجه محض به كرم و لطف الهي است، به اجابت مي رسد.
حضرت از خداوند مي خواهند فرجام و عاقبتشان را به خير و هدايت ختم كند: وَمَنْ يَرْتَدِدْ مِنْكُمْ عَنْ دِينِهِ فَيَمُتْ وَهُوَ كَافِرٌ فَأولَئِكَ حَبِطَتْ أعْمَالُهُمْ فِي الدُّنْيَا وَالآخِرَةِ وَأُولَئِكَ أصْحَابُ النَّارِ هُمْ فِيهَا خَالِدُونَ؛(93) «و هركه از شما از دينش برگردد و كافر بميرد، كارهايشان در اين جهان و آن جهان تباه و نابود شود و همينان دوزخيان اند و در آن جاودانه اند».