پروردگارمان ايمان آورديم تا لغزش هاي ما و آن سحري كه ما را بدان وادار كردي بيامرزد؛ و خدا بهتر و پاينده تر است».
كسي كه به معرفت حقيقي و محبت خالصانه به خداوند نائل شده، و به آنچه نزد خداوند هست رغبت دارد، همواره بايد به ياد خداوند باشد؛ چون ياد خداوند عوامل غفلت زايي را كه در دنياي انسان قرار دارند، كنار مي نهد و بي اثر مي سازد. از اين رو حضرت از خداوند مي خواهد كه ايشان را در شمار كساني قرار دهد كه ذكرش را به آنها الهام كرده، و شكر گزاري نعمت هايش را به آنان آموخته است. قدرداني و شكرگزاري از نعمت هاي خداوند ناشي از درك عظمت نعمت هاي الهي و اهميت آنهاست و باعث مي شود كه انسان همواره به نعمت هاي خداوند توجه داشته باشد و قدر آنها را بداند. همچنين حضرت از خداوند درخواست مي كنند كه ايشان را در شمار كساني قرار دهد كه آنان را به طاعت و بندگي اش سرگرم ساخته، و در زمرة صالحان و شايستگان خلقش قرار داده و براي مناجات با او برگزيده است و علاقه شان را از هرچه آنان را از خداوند دور مي سازد، قطع كرده است.