مي توانستيم با عمل و گفتار خود به دست آوريم، بسيار ناچيز است. ازاين جهت ما فريب خورده ايم و به جاي نعمت و سرماية ابديِ برخوردار از ارزش نامحدود، به کالايي ناچيز و کم بها دست يافته ايم.
آنچه در دنياست، از خوردني ها، پوشيدني ها، فرزند و همسر گرفته تا خانه و خودرو همه خوب و نعمت هاي خداوندند؛ اما اگر صرف وقت و نيرو براي رسيدن به اين امور انسان را از تلاش براي دستيابي به سرمايه هاي ابدي آخرت بازدارد، انسان خسارت ديده و فريب مظاهر و جلوه هاي دنيا را خورده است. چه بسا انسان با اندکي از وقتي که صرف رسيدن به برخي از خواسته هاي دنيوي خود مي کند، بتواند با پرداختن به امور اخروي، سرمايه اي بي نهايت باارزش را به دست آورد. براي نمونه، ما با بخشي از پولي که از تلاش و کار خود به دست آورده ايم، مقداري سيب فراهم مي آوريم که داراي ارزش محدود است و از خوردن آن لذتي محدود به ما دست مي دهد؛ اما اگر تلاشي اندک، حتي به اندازة يک دقيقه، صرف امور اخروي کنيم، خداوند در بهشت به پاس آن تلاش و عمل خيري که انجام داده ايم، ما را از ميوه هاي بهشتي برخوردار مي کند که تا ابد در اختيار ما قرار مي گيرند؛ ميوه هايي كه هيچ گاه تمام نمي شوند و نيز هرگاه ما اراده كنيم آن ميوه ها در اختيار ما قرار مي گيرند و همچنين لذتي ابدي و توصيف ناپذير و عاري از رنج و مشقت از آنها عايد ما مي شود. همة اين نعمت هاي ابدي و نامحدود را خداوند دربرابر يک عمل صالح به ما عنايت مي کند. حتي اگر کلمه اي از زبان ما براي هدايت ديگران بيرون آيد، خداوند دربرابر آن پاداشي به ما مي دهد که بر همة آنچه در دنياست برتري دارد؛ چنان که رسول خدا(صلى الله عليه وآله) به امير مؤمنان (عليه السلام) فرمودند: لأَنْ يَهْدِيَ اللَّهُ عَلَي يَدَيْکَ عَبْداً مِنْ عِبَادِ اللَّهِ خَيْرٌ لَکَ مِمَّا طَلَعَتْ عَلَيْهِ الشَّمسُ مِنْ مَشَارِقِهَا أِلي مَغَارِبِهَا(241)