از آنان غافل نگردند و طعم غضب و درشتى و خشونت خود را به همسايگان كافر خود بچشانند، تا بترسند و عليه آنان خيانت و توطئه نكنند. همچنين در آيه ديگر خداوند مى‌فرمايد:
«وَ أَعِدُّوا لَهُمْ مَا اسْتَطَعْتُمْ مِنْ قَوَّة وَمِنْ رِبَاطِ الْخَيْلِ تُرْهِبُونَ بِهِ عَدُوَّ اللَّهِ وَعَدوَّكُمْ وَاخَرِينَ مِنْ دُونِهِم لاَ تَعْلَمُونَهُمُ اللَّهُ يَعْلَمُهُمْ...»(48)
هر نيرويى در قدرت داريد، براى مقابله [=دشمنان] آماده سازيد، و (همچنين) اسبهاى ورزيده (براى ميدان نبرد)، تا به وسيله آنها دشمن خدا و دشمن خويش را بترسانيد؛ و (همچنين) گروه ديگرى غير از اينها كه شما نمى‌شناسيد و خدا آنها را مى‌شناسد.
(به كسانى كه با ادبيات عرب آشنا هستند، توصيه مى‌كنم بنگرند معادل واژه «ارهاب» در زبانهاى خارجى و غير عربى چيست؛ اگر من بگويم، روزنامه‌ها تيتر مى‌كنند كه فلانى طرفدار تروريسم است.)
به هر حال، قرآن دستور داده است كه درباره كسانى كه با منطق نمى‌شود با آنان سخن گفت و گستاخانه راه هدايت و ارشاد و دعوت پيامبر را سد كرده‌اند و از روى عناد و دشمنى و آگاهانه با اسلام مى‌جنگند، با خشونت و شدّت تمام برخورد شود و مسلمانان در آنان رعب و وحشت ايجاد كنند، تا خيال تجاوز، خيانت و ضربه زدن به مسلمانان به سرشان نزند. نمى‌شود به آنان گفت: شما به دين خودتان، ما نيز به دين خودمان؛ بياييد دوستانه و برادرانه در كنار هم زندگى مسالمت‌آميزى داشته باشيم.
9. مخالفت با احكام جزايى و كيفرى اسلام
برخى از نويسندگان در مقاله خود به ما اعتراض و انتقاد كرده بودند كه اسلام در ارتباط با كفّار دستور داده است كه با خشونت و شدّت با آنان رفتار شود، نه شهروندان داخلى؛ غافل از اين كه اسلام براى برخى از جرايم، تخلّفات و مفاسدى كه شهروندان مسلمان مرتكب مى‌شوند،