آمده عاجزيم، نبايد در سند آن ادعيه و مناجات ها تشكيك كنيم و به اين بهانه كه ممكن است سندشان ضعيف باشد، آنها را از دسترس خارج سازيم؛ بلكه با توجه به اينكه آن حقايق و مقامات در دعاها، مناجات ها و ادعية فراواني نقل شده اند و دست كم تواتر اجمالي بر مضمونشان حاصل شده است، نمي توان آنها را انكار كرد. پس ما بايد بكوشيم كه فهمشان را براي خود تسهيل گردانيم و در جست وجوي راهي باشيم كه بهتر بتوانيم آنها را باور كنيم و انگيزة حركت و تلاش براي دستيابي به آنها را در خود پديد آوريم. به راستي با توجه به اعتقاد ما به عصمت ائمة اطهار(عليهم السلام) و اينكه هرچه آنان فرموده اند حق و واقعيت است و هرگز آنها دروغ نگفته و در صدد فريب ديگران نبوده اند، آيا مي توان در سخنانشان تشكيك كرد؟
پيش از اين دربارة دوستان خدا كه در آخرت به جوار خداوند نائل مي آيند، سخن گفتيم و اشاره كرديم كه فهم ما از جوار و همسايگي با خداوند در آخرت همسان با فهم ما از همسايگي با افراد معمولي است و ارزش، عظمت و واقعيت جوار الهي را درك نمي كنيم. همچنين دوستي ما معطوف به چيزهايي است كه ديگران در زندگي شان از آنها بهره برداري مي كنند. مثلاً انسان غذايي را مي خواهد بخورد كه دوست مي دارد، يا خانه اي را دوست دارد كه در آن زندگي كند يا ماشيني را دوست دارد كه از آن استفاده كند يا همسري را دوست دارد كه مي خواهد با او زندگي كند، اما به دليل نداشتن دركي از خداوند و صفاتش نمي داند كه دوستي با خدا چگونه است و چه ارزشي دارد. او با درك اين معنا كه كسي و چيزي جز خدا بالاصاله دوست داشتني نيست، خيلي فاصله دارد. ازاين رو، كساني كه به درك دوستي با خدا دست نيافته اند، ارزش شب زنده داري و مناجات با او را درك نمي كنند. آنان خيلي هنر كنند در طول سال، شب هاي قدر را احيا مي گيرند و به دعا و مناجات مي پردازند و مي گريند و گرية آنان ناشي از آن است كه گناهانشان را در نظر مي گيرند و از آتش جهنم مي ترسند. اما ره يافتگان به معرفت ناب