وصال و ملاقات و هم جواري با يار و محبوبش لذت مي برد كه شب تا صبح چشم بر هم نمي گذارد و غرق تماشا و گفت وگوي با محبوبش مي شود.
حضرت در ادامه مي فرمايند: وَقُلُوبُهُمْ مُتَعَلِّقَةٌ لِمُحَبَّتِكَ، وَأفْئِدَتُهُم مُنْخَلِعَةٌ مِنْ مَهَابَتِك؛ «و قلب هايشان از محبت تو آكنده شده و دل هايشان از هيبت و جلال تو از جا كنده شده است». در اين سخن دو حالت متضاد به دوستان خدا نسبت داده مي شود: حالت اول آنكه دل هايشان پر از محبت خدا گشته، و آنان با همة وجود دل بسته و دل سپردة اويند و در اين حالت رأفت و عطوفت خداوندي را دريافت مي كنند؛ حالت ديگر آنكه وقتي به حقارت و فقرشان مي نگرند، در برابر هيبت و عظمت خداوند دل هايشان از جا كنده مي شود و البته اين دو حالت براي آنان لذت بخش است.
آنچه طي چند جلسة گذشته بيان شد، آثار و لوازم محبت به خداوند بود كه امام سجاد(عليه السلام) درخواست كردند. جا دارد كه ما در درجة اول از خداوند بخواهيم كه فهم مرتبه و عظمت محبت به خود و آثار و لوازم ارزشمند آن را به ما عنايت كند و پس از آنكه اين حقايق نفيس و ارزشمند را باور كرديم، توفيق دستيابي به آن مقامات متعالي، محور درخواست هاي ما از خداوند خواهد بود. اما كسي كه فهم و دركش در حد امور روزمرة زندگي و ظواهر دنيا متوقف مانده، و نيازهايش را منحصر به نيازهاي مادي مي داند، اگر فرصتي برايش فراهم شود كه درخواستي از خداوند داشته باشد، خواسته اش در دايرة ثروت، مقام و ساير امكانات مادي چون ماشين، خانة مناسب و همسر خواهد گنجيد و هرگز از خداوند، مقامات متعالي معنوي كه از درك آنها عاجز است، درخواست نخواهد كرد.