مصيبت هايي كه بر اهل بيت ايشان گذشت، ازآن رو كه ناشي از اراده و خواست و قضاي خدا و همراه با حكمت و مصلحت الهي بود و ازجمله آنكه بقاي دين اسلام در گرو آن بود، مورد رضايت آن حضرت و پيروانشان است. ازاين رو همه از آن واقعه كه خواست خدا بود، راضي و خشنودند.
نقل شده است كه محمد حنفيه در شبانگاه و قبل از فرارسيدن صبح روزي كه امام حسينأ تَانِيَ رَسُولُ اللهˆ بَعْدَ مَا فَاَرقْتُكَ فَقَال: يَا حُسَيْنُ أُخْرُجْ فَإنَّ اللهَ قَدْ شَاءَ أنْ يَراكَ قَتيلاً؛(52) «پس از آنكه از تو جدا شدم، رسول خدا(صلى الله عليه وآله) نزدم آمد و فرمود: اي حسين، از مكه خارج شو [و به سمت كربلا حركت كن]. همانا خداوند خواسته است كه تو را كشته ببيند». اما ازآن رو كه آن همه ظلم و جنايت از سويِ پست ترين مردم درحق عزيزترين و شريف ترين بندگان خدا روا داشته شد، عواطف همة انسان هاي آزاده جريحه دار شده و حزن و اندوهي جان كاه و ابدي بر دل اهل بيت آن حضرت و پيروانش وارد گشته است.
برخي مي گويند نهضت امام حسين(عليه السلام) باعث شد كه آن حضرت به مقام عالي شهادت نائل شود و آن واقعه و حادثة بزرگ، اسلام را بيمه كرد و سبب گسترش اسلام