در آيه اي ديگر ايمان آوردن به ولايت الله و تدبير و حاكميت مطلق او بر جهان هستي نسبت داده شده است: وَمَا كَانَ لِنَفْسٍ أَنْ تُؤْمِنَ إِلاّ بِإِذْنِ اللَّهِ...؛(31) «و هيچ كس را توان آن نيست كه ايمان بياورد مگر به خواست خدا...».
وقتي خداوند به همة هستي و امور، ولايت و حاكميت داشت، اراده و اختيار انسان نيز در بستر ولايت او اعمال مي گردد و انسان چيزي را مي تواند اراده كند و برگزيند كه در دايرة ارادة خداوند قرار گرفته باشد. خداوند در اين باره مي فرمايد: وَمَا تَشَاءُونَ إِلاّ أَنْ يَشَاءَ اللَّهُ إِنَّ اللَّهَ كَانَ عَلِيمًا حَكِيمًا؛(32) «و شما نمي خواهيد مگر آنكه خدا بخواهد؛ همانا خداوند دانا و باحكمت است».
جهان آخرت در واقع، صحنة ظهور حاكميت خداوند و ولايت اوست و در روز قيامت كه حجاب ها از برابر ديدة بندگان كنار خواهد رفت، همگان درمي يابند كه همة كارها با اراده و مشيت الهي انجام مي پذيرد و اراده اي جز ارادة الهي مستقلاً مؤثر و كارساز نيست: هُنَالِكَ الْوَلايَةُ لِلَّهِ الْحَقِّ...؛(33) «آنجا (در روز رستاخيز) ياري و كارسازي تنها از آن خداست...».
در آيه اي ديگر مي فرمايد: يَوْمَ هُمْ بَارِزُونَ لا يَخْفَى عَلَى اللَّهِ مِنْهُمْ شَيْءٌ لِمَنِ الْمُلْكُ الْيَوْمَ لِلَّهِ الْوَاحِدِ الْقَهَّارِ؛(34) «روزي كه نمايان شوند، هيچ چيز از آنان بر خدا پوشيده نباشد، [ندا آيد كه] امروز پادشاهي از آنِ کيست؟ از آنِ خدا است، آن يگانة بر همه چيره».
2. ولايت خاص تكويني خداوند
البته خداوند داراي ولايت تكويني خاص نيز هست كه درحق اولياي خدا و ره يافتگان