اگر در آن سقوط كند، نابود مي شود. آن گاه از آن بلندي در آتش مي افتد، اما در ميانة راه دستگيره و وسيله اي مي يابد و بدان چنگ مي زند و خود را از نابودي حتمي مي رهاند. حضرت مي فرمايند: خدايا، من به عفو بي نهايت و كرم و بخشايش نامحدودت چنگ زدم؛ يعني اگر عفو و بخشش و كرم تو نبود، گرفتار جهنم مي شدم و راهي براي نجات از آن نداشتم. وقتي انسان در غفلت و ناآگاهي به سر برد، اعمال ناشايست، او را از خدا دور مي سازند و فرجام آتش جهنم را برايش رقم مي زنند. او با اعمال خود مسير سقوط و انحطاطش را فراهم ساخته و براي خويش آتش سوزان جهنم را فراهم آورده است. چنين کسي اگر بخواهد از آن آتش جهنم و نابودي حتمي رهايي يابد، راهي جز توسل و چنگ انداختن به بخشش و كرم الهي ندارد، چون در پروندة اعمال او كارهاي شايسته اي يافت نمي شوند كه اميد داشته باشد باعث رهايي و نجات او گردند.