اما چون جاذبه هاي مادي و خواسته هاي غريزي بر خواسته هاي عقلاني و ديني غلبه يافته اند، از معصيت و گناه و ارضاي غرايز خودداري نمي كند و دم را غنيمت مي شمارد. اين از آن روست كه او محبت به خداوند را بر وجودش حاكم نساخته و درنتيجه دوستي اندك او به خداوند و خواسته هاي اخروي و معنوي تحت الشعاع خواسته هاي مادي و لذايذ قرار گرفته اند. در مناجات شعبانيه مي خوانيم: اِلهى لَمْ يَكُنْ لِى حَوْلٌ فَانْتَقِلَ بِهِ عَنْ مَعْصِيَتِكَ اِلاَّ فى وَقْتٍ اَيْقَظْتَنى لِمَحَبَّتِكَ؛(81) «خدايا، من توان و قدرتي كه بدان معصيت نكنم ندارم، مگر آنكه تو مرا به عشق و محبت بيدار گرداني».
با توجه به آنچه بيان شد، حضرت از خداوند درخواست مي كنند كه شوق و محبتي به ايشان عنايت كند كه بر معصيت و نافرماني از دستورات الهي غلبه داشته باشد. در پايان مناجات حضرت مي فرمايند:
وَامْنُنْ بِالنَّظَرِ اِلَيْكَ عَلَىَّ، وَانْظُرْ بِعَيْنِ الْوُدِّ وَالْعَطْفِ اِلَىَّ، وَلا تَصْرِفْ عَنّى وَجْهَكَ، وَاجْعَلْنى مِنْ اَهْلِ الْاِسْعَادِ وَالْحِظْوَةِ عِنْدَكَ، يَا مُجيبُ يَا اَرْحَمَ الرَّاحِمين؛(82) «بر من با نظر كردن به جمالت منت گذار و با چشم لطف و محبت به من بنگر و هيچ گاه روي از من برمگردان و مرا از اهل سعادت و كاميابي در نزد خود قرار ده، اي اجابت كنندة دعاي خلق، اي مهربان ترين مهربانان عالم».
ممكن نيست انسان كسي را دوست داشته باشد و نخواهد او را ببيند؛ ازاين رو حضرت از خداوند درخواست مي كنند كه توفيق نظاره كردن به جمالش را به ايشان عنايت كند. سپس مي فرمايند: خدايا، به ديدة لطف و كرم به من بنگر. كسي محبوب خداوند مي شود كه توشه اي سرشار از فضايل و اعمال صالح فراهم آورده است. اما