در مرحلة سوم، حضرت از خداوند درخواست مي كنند كه علاقه و محبت به كارهايي را كه راه و مقدمة دستيابي به محبت خداوند هستند، به ايشان عنايت كند؛ چون محبت خداوند بي حساب و بدون تلاش به انسان ارزاني نمي شود و او بايد اعمالي را انجام دهد كه زمينة نيل به محبت و قرب الهي را فراهم مي آورند، و انجام آن اعمال در گرو علاقه بدانهاست؛ زيرا اگر انسان علاقه به كاري نداشته باشد، به خصوص اگر آن كار با زحمت و تلاش زيادي همراه باشد، به انجام آن مبادرت نمي ورزد. نشانة محبت خالصانه و راسخ به خداوند اين است كه انسان، خداوند را بيش از غير او دوست بدارد و در مقام تزاحم، محبت خدا و آنچه را مورد رضايت اوست بر كارها و خواسته هايي كه مخالف رضاي اوست، ترجيح دهد. ازاين رو حضرت از خداوند درخواست مي كنند كه خود را براي ايشان محبوب تر از اغيار گرداند و فرجام آن محبت را رضوان و خشنودي خويش قرار دهد. ممكن نيست انسان كسي را دوست داشته باشد و در صدد جلب رضايت و خشنودي او برنيايد. نيل به مقام رضوان و خشنودي خداوند لازمه و نتيجة قطعي محبت خالصانه به اوست. نتيجة چنين محبت خالصانه اي به خداوند، محبوب گشتن نزد اوست. خداوند در ضمن تهديد انسان هاي سست عنصر، دربارة كساني كه محبوب او گرديده اند، مي فرمايد:
يَا أ يُّهَا الَّذِينَ آمَنُوا مَنْ يَرْتَدَّ مِنْكُمْ عَنْ دِينِهِ فَسَوْفَ يَأْتِي اللَّهُ بِقَوْمٍ يُحِبُّهُمْ وَيُحِبُّونَهُ أ ذِلَّةٍ عَلَى الْمُؤْمِنِينَ أ عِزَّةٍ عَلَى الْكَافِرِينَ يُجَاهِدُونَ فِي سَبِيلِ اللَّهِ وَلا يَخَافُونَ لَوْمَةَ لائِمٍ ذَلِكَ فَضْلُ اللَّهِ يُؤْتِيهِ مَنْ يَشَاءُ وَاللَّهُ وَاسِعٌ عَلِيم؛(79) «اي كساني كه ايمان آورده ايد، هركس از شما كه از دين خويش برگردد، به زودي خداوند گروهي را بياورد كه ايشان را دوست دارد و ايشان نيز