وَتُؤْمِنُونَ بِاللَّه؛(512) «شما بهترين امتى بوديد كه به سود انسان‌ها آفريده شدهاند؛ زيرا امربه‌معروف و نهى‌ازمنكر مىكنيد و به خدا ايمان داريد».
ج) بي‌رنگيِ امربه‌معروف و نهي از منکر در جامعة ما
پرسشی که ذهن انسان را به خود مشغول می‌کند، این است: چگونه با این‌همه تأکیدهای فراوانِ قرآن و روایات دربارة امربه‌معروف و نهي‌ازمنکر، این فریضه در جامعة ما ظهور چندانی ندارد؟ به‌راستی، هریک از ما در خلال کارهای روزانة خویش چند بار امربه‌معروف یا نهي‌ازمنکر مي‌کنيم؟ يا چند نفر را مشاهده می‌کنیم که دیگران را به معروف دعوت و از منکر نهی مي‌‌کنند؟ آیا این حديث را از امام صادق(عليه السلام) نشنیده‌ایم که فرمودند:
إِنَّ الأَمْرَ بِالْمَعْرُوفِ وَالنَّهْيَ عَنِ الْمُنْكَرِ سَبِيلُ الأَنْبِياءِ وَمِنْهَاج الصُّلَحَاءِ فَرِيضَةٌ عَظِيمَةٌ بِهَا تُقَامُ الْفَرَائِض وَتَأْمَنُ الْمَذَاهِبُ وَتَحِلُّ الْمَكَاسِبُ وَتُرَدُّ الْمَظَالِمُ وَتُعْمَرُ الْأَرْضُ وَينْتَصَفُ مِنَ الْأَعْدَاءِ وَيسْتَقِيمُ الْأَمْرُ؛(513) به‌درستی که امربه‌معروف و نهي‌ازمنکر راه پيامبران و روش نيكان است. واجبي بزرگ است كه به‌وسيلة آن، واجبات به پا داشته مي‌شوند و راه‌ها ايمن می‌گردند و كسب‌ها حلال می‌شوند و مظلمه‌ها و حقوق مالي به صاحبانشان بازمي‌گردند و زمين آباد مي‌شود و بدون ظلم، حق از دشمنان گرفته شده، کارها سامان می‌یابد.