گرچه مسئلة صلة رحم، مصادیق گوناگونی دارد و گاه با يک نامه نوشتن، يا یک تماس تلفني تحقق می‌یابد، در نزد شارع مقدس اسلام، چنان اهميتی دارد که قطع رحم از بزرگ‌ترين گناهان کبيره شمرده می‌شود و در روایات شریفِ پیشوایانِ دینیِ ما به‌شدت مذموم است که آدمي را به شگفت مي‌آورد. حتي می‌بینیم تأکيد شده است که اگر خويشاوندان از شما بريدند، شما نگذارید این ارتباط قطع شود و به برقراری ارتباط اقدام نمایید. از امام سجاد(عليه السلام) نقل شده است که فرمودند: مَا مِنْ خُطْوَةٍ أَحَبُّ إِلَى اللَّه(عزوجل) مِنْ خُطْوَتَينِ خُطْوَة يَسُدُّ بِهَا الْمُؤْمِنُ صَفّاً فِي سَبِيلِ اللَّهِ وَخُطْوَة إِلَى ذِي رَحِمٍ قَاطِع؛(528) «هیچ قدمی نزد خداوند عزّوجلّ از دو قدم دوست‌داشتنی‌تر نیست: قدمي که مؤمن برای ترمیم رخنة صف جنگ برمی‌دارد و قدمي که براي برقراري رابطه با آن خويشاوندي برداشته مي‌شود که قطع رابطه کرده است».
د) شکر والدين و رعایت خویشان؛ زمينه‌ساز شکر خدا و بهره‌مندي از نعمت‌های او
به‌راستی این‌همه تأکید برای چیست و چرا اين‌قدر به این دو تکلیف سفارش کرده‌اند؟ به‌طور اجمال، در پاسخ به این پرسش می‌توان گفت اولاً، انسان نسبت به پدر و مادر، به‌خصوص مادر عاطفه‌اي فطري و خدادادي دارد و هرکس مي‌تواند اين عاطفه را حس کند. ازاین‌رو، به بحث و تفصیلات فراوانی نیاز نیست. دليل طبيعيِ اين امر نيز بسیار روشن است. پدر و مادر اسباب حيات و خلقت انسان هستند. اگر مادر نُه ماه جنين را در رحم خویش پرورش ندهد، اگر از شیرة جان خویش به او ننوشاند و برای بهداشت او سخت‌ترین زحمات را به جان نخرد و اگر زحمات پدر و رنج‌های او برای کسب روزی