جسماني و همة آنچه در آن هست، به برکت عالم فوقاني لباس هستي به تن کرده، و درحقيقت شعاع و پرتوي از آن است. قرآن مي‌فرمايد: وَإِنْ مِنْ شَيءٍ إِلاَّ عِنْدَنا خَزائِنُهُ وَما نُنَزِّلُهُ إِلاَّ بِقَدَرٍ مَعْلُومٍ؛(261) «و خزاين همه‌چيز، تنها نزد ماست؛ ولى ما جز به اندازة معين آن را نازل نمىكنيم».
مقصود از «نزد ما» همان عالمي است که پيش خداست، نه پيش ما. خداي سبحان مي‌فرمايد هرچه شما در اين عالم ببينيد، مخازن آن پيش خداست و از آن مخازن با حد و حدودي ويژه در اين عالم نازل مي‌شود.
ب) رابطه وجود نوراني و وجود جسماني
ممکن است پرسيده شود انواري که خداوند در عالم نور آفريد و در پيشگاه الهي حضور داشتند و حول عرش الهي حلقه زده بودند، چه نسبتي با وجود مادي چهارده‌معصوم(عليهم السلام) دارند؟ ما مي‌دانيم اشرف مخلوقات که عزيزترين و شريف‌ترينِ آن انوار، و نخستين مخلوق الهي است، نور پيامبر اکرم(صلى الله عليه وآله) است؛ اما پيامبر اکرم(صلى الله عليه وآله) هزاران سال پس از آفرينش حضرت آدم در منطقه‌اي بياباني، خشک و سوزان متولد شدند. ايشان كودك يتيمي بودند که پس از رشد تدريجي و پيمودن مراتب كمال، در سن چهل‌سالگي به رسالت مبعوث شدند و پس از آن هرچه آن حضرت بيان مي‌کردند، وحي الهي بود که به ايشان القا مي‌شد. قرآن کريم نيز مي‌فرمايد:
وَكَذلِكَ أَوْحَينا إِلَيكَ رُوحاً مِنْ أَمْرِنا ما كُنْتَ تَدْري مَا الْكِتابُ وَلاَ الإيمان وَلكِنْ جَعَلْناهُ نُوراً نَهْدي بِهِ مَنْ نَشاءُ مِنْ عِبادِنا