معارف بوک

خلقت حضرت آدم، نوری در محضر خدا بودیم. پس از آنکه خداوند آدم را خلق کرد، آن نور را دو قسم کرد: یک جزء من و یک جزء علی».(248)
بااين‌حال درک حقيقتِ اين مطلب بسيار دشوار است. ما تعبداً آن را قبول داريم، اما کنه آن را به‌درستي درنمي‌يابيم. افراد سطحي‌نگر گمان مي‌کنند اين نور چيزي همانند نور چراغ يا نور خورشيد بوده است؛ اما با دقت در سخنان پيشوايان معصوم(عليهم السلام) روشن مي‌شود که آن نور با نورهاي طبيعي بسيار تفاوت دارد. نوري که به وجود نازنين پيامبر گرامي اسلام و ائمة اطهار(عليهم السلام) نسبت داده شده چيزي است که از يک پرتو آن، بهشت آفريده شده است؛(249) بهشتي که قرآن در وصف آن مي‌فرمايد: جَنَّةٍ عَرْضُهَا السَّمَاوَاتُ وَالأَرْض؛(250) «گسترة بهشت به اندازة پهنة همة آسمان‌ها و زمين است».
چنين وجود عظيمي از آن نور آفريده شده است. ملائکه، لوح،‌ قلم و... از آن نور آفريده شده‌اند.(251) دشواري مطلب هنگامي بيشتر مي‌شود که مي‌شنويم اين نور، علمي فوق علوم متصوَّرِ ما داشته، بلکه علوم همة مخلوقات بعدي از آن پديد آمده است و ملائکه، تسبيح خدا را از آن فراگرفته‌اند!(252)
طبعاً آن مقام، زماني، مکاني يا فضايي نبوده است؛ زيرا اين نور نخستين مخلوق بوده و زمان، مکان و فضا از آن پديد آمده‌اند. بايد اعتراف کرد که عقل ما از درک حقيقت اين نور