(وَ اِذا بُشِّرَ اَحَدُهُمْ بِاْلاُنْثَى ظَلَّ وَجْهُهُ مُسْوَدّاً وَ هُوَ كَظِيمٌ * يَتَوارَى مِنَ الْقَوْمِ مِنَ سُوءِ ما بُشِّرَ بِهِ اَيُمْسِكُهُ عَلى هُون اَم يَدُسُّهُ فِى التُّرابِ اَلاساءَ ما يَحْكُمُونَ)(1).
هنگامى كه يكى از آنان را به تولد فرزند دخترش مژده مى دادند، در حالى كه خشم خود را پنهان مى داشت (از ناراحتى) صورتش سياه مى شد و از بدى مژده اى كه به او داده بودند، از ميان مردم متوارى و پنهان مى شد در اين انديشه جانكاه كه آيا او را با خفت و خوارى نگاه دارد يا در خاك دفنش كند آگاه باشيد بد بود حكمى كه مى كردند.
از اين آيه چنين استفاده مى شود كه جو اجتماعىِ آن زمان، آن چنان بوده است كه وقتى دختردار مى شدند گويى كه دچار ننگ بزرگى شده اند و در وضع ناراحت كننده اى قرار مى گرفتند كه يا بايد با خوارى و سرافكندگى او را نگاه مى داشتند و يا با بى رحمى در خاك دفنش مى كردند.
انگيزه قتل از نظر قرآن
از نظر روان شناسى، در مورد بزهكاران اين پرسش مطرح مى شود كه انگيزه انسان در كشتن انسان ديگر چيست و چرا بعضى از انسان ها دست به اين گناه بزرگ مى زنند؟ عملى كه در قرآن كريم، شايد پس از شرك، بزرگ ترين گناهان شمرده شده است، آن جا كه مى فرمايد:
(وَ مَن يَقْتُلْ مُؤْمِناً مُتعَمِّداً فَجَزائُهُ جَهَنَّمُ خالِداً فيها وَ غَضِبَ اللَّهُ عَلَيْهِ وَ لَعَنَهُ و اَعَدَّ لَهُ عَذاباً عَظِيماً)(2).
هركس كه از روى عمد انسان مؤمنى را بكشد، به كيفر آن، در جهنم جاودان مى ماند، خداوند بر او خشم گيرد و او را از رحمت خود دور كند و عذاب بزرگى برايش فراهم آورد.
برخورد اين آيه با كسى كه مؤمنى را بكشد، بسيار تهديدآميز و تند است كه اگر كسى مؤمنى را از روى عمد به قتل برساند، كيفرش جهنم است و براى هميشه در عذاب آن به سر مى برد. چنين كسى مورد غضب و لعن خدا است و خداوند عذاب بزرگى براى وى فراهم كرده است.