معارف بوک

هم چنين آيه هاى 181 تا 183 از سوره آل عمران و آيه 155 از سوره نساء، همگى اشاره به قتل هايى دارند كه در طول تاريخ اتفاق افتاده و گروهى ستم پيشه، پيوسته به كشتن انسان هايى شايسته و عدالت خواه دستشان را مى آلودند؛ زيرا برنامه هاى اصلاحى و دين و آيين آنان را، كه از سوى خدا به مردم عرضه مى كردند، منطبق با هواها و تمايلات نفسانى خود نمى يافتند و منافع خويش را در خطر مى ديدند؛ اما در همه اين آيات، به ويژه به بنى اسرائيل به عنوان قاتلان و تبهكاران و ستم پيشگان اشاره شده كه مقتول و قربانىِ آنان پيامبران خدا و عدالت خواهان و صالحان بودند.
   دسته سوم، قتل نفس هاى خاصى مانند كشتن فرزندان، كه در ميان عرب مرسوم بوده است، محكوم مى كند. اين آيات نيز بر دو گروه كلى تقسيم مى شوند:
   گروه نخست، آياتى هستند كه ظاهر آن ها درباره قتل فرزندان، اعم از پسر و دختر است؛ مانند:
(قَدْ خَسِرَ الَّذِينَ قَتَلُواْ اَوْلادَهُمْ سَفَهاً بِغَيْرِ عِلْم)(1).
كسانى كه فرزندان خود را از روى سفاهت و جهالت كشتند، حقاً زيانكارند.
(وَ لا تَقْتُلُواْ اَوْلادَكُمْ مِنْ اِمْلاق نَحْنُ نَرْزُقُكُمْ واِيّاهُمْ)(2).
فرزندان خود را از ترس گرسنگى مكشيد، ما شما و آنان را روزى مى دهيم.
(وَ لا تَقْتُلُواْ اَوْلادَكُمْ خَشْيَةَ اِمْلاق نَحْنُ نَرْزُقُهُمْ وَ إِيّاكُمْ اِنَّ قَتْلَهُمْ كانَ خِطْأً كَبِيراً)(3).
فرزندان خود را از ترس گرسنگى نكشيد، ما ايشان و شما را روزى مى دهيم و محققاً كشتن آنان اشتباه بزرگى است.
   گروه دوم، آياتى است درباره دختركشى كه اين هم در بين عرب جاهلى مرسوم بوده است؛ مانند:
(وَ اذا الْمَوْؤُدَةُ سُئِلَتْ * بِاَىِّ ذَنْب قُتِلَتْ)(4).
هنگامى كه از دختران سؤال شود به كدام گناه كشته شده اند.