شَدِيدٌ وَمَغْفِرَةٌ مِنَ اللَّهِ وَرِضْوَانٌ وَمَا الْحَيَاةُ الدُّنْيَا إِلاّ مَتَاعُ الْغُرُورِ؛(258) «بدانيد که زندگاني دنيا بازي و سرگرمي و آرايش و فخرفروشي بين يکديگر و فزون جويي در مال ها و فرزندان است؛ همچون باراني که گياه رويانيدنش کشاورزان را خوش آيد و به شگفت آرد، سپس پژمرده شود و آن را زرد بيني و آن گاه خشک و شکسته و خُرد گردد و در آن جهان [کافران را] عذابي سخت و [مؤمنان را] آمرزشي ازجانب خدا و خشنودي اوست؛ و زندگي اين جهان جز کالاي فريبنده نيست».
البته با آن همه نکوهشِ دنيا در قرآن و روايات به ويژه، و در اغلب خطبه ها و سخنان امير مؤمنان علي(عليه السلام)، مي نگريم که مردم چنان عاشق و شيفتة دنيايند که براي رسيدن به آن سر از پا نمي شناسند و به هشدار هاي فراوان دربارة استفادة ناصحيح از دنيا توجهي نمي کنند. آنان از خطر هايي که در دنيا فرارويشان است و نيز از چاه هاي گناه که دنيا دربرابر آنها کنده، غافل اند. آنان متوجه نيستند که در دنيا دو راه در برابرشان قرار گرفته که يکي از آنها به بهشت و سعادت مي انجامد و ديگري به جهنم؛ و اگر هشيار نباشند و با چشمان بسته و غافل از خطراتي که فرارويشان قرار گرفته گام بردارند، فرجامشان سقوط در درة هولناک جهنم، و حرمان ابدي از سعادت و بهشت است.