آية شريفه دلالت بر آن دارد كه تقواپيشگان در جايگاهي راستين كه به حق، محل قرار گرفتن و نشستن است و در محضر خداوند و به تعبيرديگر در جوار خداوند هستند. اين معنا از قرب كه از آيه استفاده مي شود، بسيار متفاوت است با اينکه گفته شود: كسي در گوشه اي از عالم، خدا را بندگي و پيروي مي كند و اگر درخواستي داشته باشد، خداوند اجابت مي كند.
در آية ديگر نيز دربارة قرب واقعي به خداوند چنين آمده است:
وَضَرَبَ اللَّهُ مَثَلاً لِلَّذِينَ آمَنُوا اِمْرَ أ ةَ فِرْعَوْنَ إِذْ قَالَتْ رَبِّ ابْنِ لِي عِنْدَكَ بَيْتًا فِي الْجَنَّةِ وَنَجِّنِي مِنْ فِرْعَوْنَ وَعَمَلِهِ وَنَجِّنِي مِنَ الْقَوْمِ الظَّالِمِين؛(18) «و خدا براي كساني كه ايمان آورده اند مثلي آورده است: زن فرعون را، آن گاه كه گفت: پروردگارا، براي من نزد خويش در بهشت خانه اي بساز و مرا از فرعون و كردار او بِرَهان، و مرا از گروه ستمكاران بِرَهان».
همسر فرعون پس از آنكه به خداوند و حضرت موسي(عليه السلام) ايمان آورد، در زير شكنجه هاي سهمگين فرعون از خداوند درخواست مي كرد كه وي را در بهشت و جوار خود جاي دهد و از نعمت هاي ابدي بهشت، به خصوص نعمت وصف ناپذير مقام قرب الهي بهره مند گرداند. وقتي همسر فرعون كه الگوي همة مؤمنان عالم است، از خداوند درخواست مي كند كه در نزد خود خانه اي در بهشت برايش فراهم آورد، او سخني جاهلانه بر زبان نياورده است، بلكه از حقيقت و واقعيت مقام قرب الهي خبر مي دهد. تعبير خانه يا كاخ بهشتي در اين آيه و ساير آيات قرآن و نيز كاربرد اسامي و واژگان ديگري كه وجود نعمت هايي را در بهشت، مشابه آنچه در دنيا وجود دارد تداعي مي كنند، به دليل سهولت فهم نعمت هاي ابدي و بي نهايت بهشتي و نزديك ساختن آن