كرده است. در افقي فراتر، اگر حضرت وليّ عصر ارواحنا فداه از ما ياد كند چه حالي به ما دست مي دهد؟ طبيعي است از اينكه چنين سعادت و افتخار بزرگي نصيب ما شده است در پوست خود نمي گنجيم. حال با توجه به آنكه آن وجود مقدس، خود، بندة خدا و سرتاپا نيازمند به اوست و همة كمالات و فضايلش را از او كسب كرده است و به هيچ وجه كمالات او را نمي توان با كمالات نامحدود خداوند مقايسه كرد، آيا كرامت و افتخاري بالاتر از اين وجود دارد كه خداوندِ داراي كمال مطلق و مبدأ همه خوبي ها و برخوردار از رحمت بي نهايت، از انسان ياد كند و او خود دراين باره بفرمايد:
يابْنَ آدَمَ اذْكُرْنِي فِي نَفْسِكَ أذْكُرْكَ فِي نَفْسِي؛ إِبْنَ آدَمَ اذْكُرْنِي فِي خَلاءٍ؛ أَذْكُرْكَ فِي خَلاءٍ؛ ابْنَ آدَمَ اذْكُرْنِي فِي مَلإٍ أَذْكُرْكَ فِي مَلإٍ خَيْرٍ مِنْ مَلَئِكَ؛(204)اي فرزند آدم، مرا در قلب خود ياد كن تا من هم تو را در نزد خود ياد كنم. اي فرزند آدم، مرا در خلوت ياد كن تا من هم تو را در خلوت ياد كنم. اي فرزند آدم، مرا درميان جمع ياد كن تا من هم درميان جمعي برتر و بهتر از جمعي كه تو مرا در آن ياد كرده اي (يعني در جمع فرشتگان) تو را ياد كنم.