چندين ساعت از وقت خود را به عبادت و انجام مستحبات اختصاص مي داد و ازجمله مقيد بود كه هر روز زيارت عاشورا و نماز جعفر طيار را بخواند.
مرحوم آيت الله بهجت(رحمه الله) كه از شاگردان مرحوم اصفهاني(رحمه الله) بود و چندين سال با آن مرحوم معاشرت و ارتباط صميمي و تنگاتنگي داشت مي فرمود: «اگر كسي برنامه هاي عبادي مرحوم اصفهاني(رحمه الله) را مشاهده مي كرد، مي پنداشت كه ايشان اهل درس و بحث نيست و فقط عبادت مي كند». ايشان از مرحوم اصفهاني نقل كرد كه فرمود: «از خدا خواسته ام كه تا آخرين روز عمرم اين اعمال عبادي ام ترك نشود». سرانجام نيز چنين شد و ايشان در آخرين روز حياتش، پس از آنكه همه عباداتش را انجام داد و نافلة شبش را نيز خواند، در حال سجده از دنيا رفت. با وجود اين آن مرحوم از نظر علمي شخصيتي ممتاز و بسيار برجسته بود و حاشية ايشان بر كفايه و مكاسب از چنان علميت و عمقي برخوردار است كه سابقاً وقتي مي خواستند از كسي امتحان اجتهاد بگيرند، از او مي خواستند كه قسمتي از آن دو كتاب را بخواند و معنا كند و اگر در اين امتحان موفق مي شد به او اجازة اجتهاد مي دادند. با اينكه آن مرحوم آن دو كتاب اجتهادي و گران سنگ را قبل از رسيدن به 27 سالگي نگاشته بود.
مرحوم آيت الله بهجت(رحمه الله) مي فرمود: «مرحوم اصفهاني(رحمه الله) پس از آنكه برنامه هاي علمي و برنامه هاي مفصل عبادي خود را به انجام مي رساند و شب سر بر بالش مي نهاد تا بخوابد، تا مدتي چنان مي گريست و اشك مي ريخت كه بالش زير سرش خيس مي شد». انسان وقتي حال خود را با چنين شخصيتي مقايسه مي كند، به حال خود تأسف مي خورد كه آن شخصيت علمي و عارف رباني به چه مقام و منزلتي دست يافت و ما از آن بي بهره ايم. شخصيتي كه با وجود آن برنامه هاي عبادي و سوز و گداز و داشتن ذكر دايم بر لب و دل، از حكما و فقهاي بسيار برجسته بود و شخصيت هايي چون مرحوم علامه طباطبايي، آيت الله بهجت و آيت الله ميلاني رحمهم الله افتخار شاگردي او را داشتند.