حواله به غايب داده است. هركه پندارد صفت و موصوف را باهم مي پرستد، يكتايي و توحيد را باطل دانسته است، چون صفت غير از موصوف است. هركه پندارد موصوف را به صفت مي افزايد، همانا بزرگ را كوچك كرده (و بي نهايت را در محدود گنجانده) و هيچ يك خدا را چنان كه سزاوار اوست نشناختند و ارج ننهادند.
: بَابُ الْبَحْثِ مُمْكِنٌ وَطَلَبُ الْمَخْرَجِ مَوْجُودٌ. إِنَّ مَعْرِفَةَ عَيْنِ الشَّاهِدِ قَبْلَ صِفَتِهِ، وَمَعْرِفَةَ صِفَةِ الْغَائِبِ قَبْلَ عَيْنِهِ. قِيلَ: وَكَيْفَ نَعْرِفُ عَيْنَ الشَّاهِدِ قَبْلَ صِفَتِهِ؟ قَال : تَعْرِفُهُ وَتَعْلَمُ عِلْمَهُ وَتَعْرِفُ نَفْسَكَ بِهِ وَلا تَعْرِفُ نَفْسَكَ بِنَفْسِكَ مِنْ نَفْسِكَ وَتَعْلَمُ أَ نَّ مَا فِيهِ لَهُ وَبِهِ كَمَا قَالُوا إِنَّكَ لأنْتَ يُوسُفُ، قالَ أ نَا يُوسُفُ وَهَذَا أ خِي».(130) ما كانَ لَكُمْ أ نْ تُنْبِتُوا شَجَرَها؟»(131) يَقُولُ لَيْسَ لَكُمْ أَ نْ تَنْصِبُوا إِمَاماً مِنْ قِبَلِ أ نْفُسِكُمْ تُسَمُّونَهُ مُحِقّاً بِهَوَى أ نْفُسِكُمْ وَإِرَادَتِكُم؛(132) عرض شد: پس راه توحيد و يكتاپرستي چيست؟ امام(عليهم السلام) فرمود: كاوشگري و تحقيقْ ممكن و ره جويي و امكان نيل به آن معرفتْ فراهم است. به راستي شناخت «خود» حاضر، پيش از صفتش و شناخت صفت غايب، پيش از «خود» او صورت گيرد. گفته شد: چگونه «خود» حاضر را پيش از صفتش بشناسيم؟ فرمود: او را مي شناسي و علمش را مي داني و خودت را نيز به وسيلة او مي شناسي و خود را به وسيلة خود و از پيش خود