روايات و آيات و براهين عقلي استفاده مي كنيم، شناختي ناقص و غايبانه از خداوند است و به هيچ وجه نمي تواند حقيقت و واقعيت توحيد را به ما بنماياند. البته ضعف و نقص فهم و عقل بشر از شناخت خداوند نبايد ما را از تعمق، تدبر و مطالعة عالمانه دربارة خداوند بازدارد؛ چنان كه افراد تن پرور و راحت طلب با استناد به چنان تعابيري كه در روايات و آيات وجود دارد از تفكر دربارة خداوند خودداري مي كنند و مي گويند ما نمي توانيم خداوند را بشناسيم، پس نبايد به دنبال گسترش معرفت خود دربارة خداوند باشيم.
در كتاب ارزشمند دَخَلَ عليه رَجُلٌ، فَقَالَ لَهُ: مِمَّنِ الرَّجُلُ؟ فَقَالَ: مِنْ مُحِبِّيكُمْ وَمَوَالِيكُمْ. فَقَالَ لَهُ جَعْفَرٌ: لا يُحِبُّ اللَّه عَبْداً حَتَّى يَتَوَلاهُ، وَلا يَتَوَلاهُ حَتَّى يُوجِبَ لَهُ الْجَنَّةَ. ثُمَّ قَالَ لَهُ: مِنْ أَيِّ مُحِبِّينَا أنْتَ؟ فَسَكَتَ الرَّجُل؛ مردي بر امام صادق(عليه السلام)، وارد شد و حضرت پرسيد: اين مرد از چه كساني است؟ آن مرد عرض كرد: از دلدادگان و دوستداران شما. امام صادق(عليه السلام) فرمود: خدا بنده اي را دوست نمي دارد، مگر آنكه وليّ او شود، و خدا وليّ کسي نمي شود، مگر آنكه بهشت را بر او واجب گرداند. سپس به او فرمود: تو از كدام دوستان مايي؟ آن مرد خاموش ماند.
آن گاه سَدير صيرفي، از روات معروف در فقه، از حضرت پرسيد:
وَكَمْ مُحِبُّوكُمْ يَا ابْنَ رَسُولِ اللَّهِ؟ فَقَالَ: عَلَى ثَلاثِ طَبَقَاتٍ، طَبَقَةٌ أَ حَبُّونَا فِي الْعَلانِيَةِ وَلَمْ يُحِبُّونَا فِي السِّرِّ، وَطَبَقَةٌ يُحِبُّونَا فِي السِّرِّ وَلَمْ يُحِبُّونَا فِي الْعَلانِيَةِ،