بي ترديد امير مؤمنان(عليه السلام)، خطر عذاب جهنم و شدت سوزندگي آتش آن را بهتر از ما مي شناسند، اما چون درد فراق خداوند را شديدتر، خطرناک تر و سوزنده تر از عذاب و آتش جهنم مي دانند، مي فرمايند که اگر بر آتش و عذاب جهنم صبر کنم، نمي توانم بر درد فراق خداوند صبر کنم. همچنين خدا قهر الهي را شديدترين و سخت ترين عذاب هايش برمي شمارد و مي فرمايد:
إِنَّ الَّذِينَ يَشْتَرُونَ بِعَهْدِ اللَّهِ وَأَيْمَانِهِمْ ثَمَنًا قَلِيلا أُولَئِكَ لا خَلاقَ لَهُمْ فِي الآخِرَةِ وَلا يُكَلِّمُهُمُ اللَّهُ وَلا يَنْظُرُ إِلَيْهِمْ يَوْمَ الْقِيَامَةِ وَلا يُزَكِّيهِمْ وَلَهُمْ عَذَابٌ أَلِيمٌ؛(109) کساني که پيمان خدا و سوگندهايشان را به بهاي اندک، دادوستد مي کنند [يعني کساني که پيمان خدا و سوگند هاي خويش را که «به پيامبر(صلى الله عليه وآله)، ايمان مي آوريم و او را ياري مي کنيم» از دست مي دهند و دربرابر آن، متاع دنيا مانند رياست و رشوه، مي ستانند] در آخرت بهره اي ندارند و خدا در روز رستاخيز با آنان سخن نگويد و به آنها ننگرد و [از آلودگي گنا هان] پاکشان نسازد و ايشان را عذابي است دردناک.
در صورتي انذار خداوند در آية شريفه بر انسان اثر مي گذارد که او اهميت و ضرورت توجه و نظر کردن خداوند به خود را درک کند و درنتيجه بداند که قهر الهي چه عذاب بزرگي است و چقدر براي انسان رنج آور است. مانند کودک که اهميت و قدر نوازش و محبت مادر را مي شناسد، مي داند که قهر و بي توجهي او چقدر رنج آور است، تاآنجا که حاضر است مادر او را کتک بزند، اما با او قهر نکند. اما کسي که طعم لقاي الهي را نچشيده، و لذت نگاه خداوند به خود را نمي شناسد، عذاب قهر الهي را نيز درک نمي کند.