بيماري، گرسنگي، تشنگي و مهم تر از همه، داغ عزيزان، نمي تواند صبر كند. انسان با لطف و عنايت الهي، برخي از مشكلات را از سر مي گذراند و بر برخي از مصيبت ها و ناراحتي ها صبر مي كند. هرگز آستانة تحمل و صبر ما به مقام صبر و تحمل انبيا و اوليا نمي رسد و از درك معرفت متعالي و منزلت آنان در پيشگاه خداوند نيز عاجزيم؛ منزلتي كه باعث شد خاك قبر آن بزرگواران پس از هزار و چهارصد سال، بيماري هاي لاعلاج را شفا دهد. يا چنان كه گفتيم، خداوند منزلتي به رسولش(صلى الله عليه وآله) بخشيده و چنان ايشان را مشمول لطف و عنايتش ساخته كه آمرزش ميليون ها مؤمن و مسلمان در گرو رضايت و خشنودي آن حضرت قرار داده شده است. بايسته است كه ما خاضعانه و با ارادت خالصانه درِ خانة آن حضرت برويم و اگر فرصتي براي توسل به ايشان دست داد و خود را در جهت نسيم هاي رحمت آن حضرت قرار داديم و مشمول لطف و عنايت ايشان قرار گرفتيم، قدر اين فرصت طلايي و ارزشمند را بدانيم.
در حديث قدسي مي خوانيم كه خداوند به حضرت داوود مي فرمايد: يَا دَاوُدُ، فَرِّغْ لِي بَيْتاً أَسْكُنُهُ، إِنَّ لِلّهَ فيِ أيَّامِ دَهْرِكُمْ نَفَحَاتٍ أَلاَ فَتَرَصَّدُوا لَهَا؛(88) «اي داوود، براي من خانه اي خالي كن تا در آن جاي گيرم. همانا براي خدا در روزگارتان نسيم هايي است، هان در كمين آنها درآييد و آنها را به چنگ آوريد».
يكي از مواردي كه انسان در مسير رحمت الهي قرار مي گيرد، آن است كه بدون ميل و علاقه و تصميمي و با اصرار رفيقش به مجلس سيدالشهدا(عليه السلام) وارد مي شود و تحت تأثير فضاي معنوي آن مجلس قرار مي گيرد؛ آلودگي و پلشتي هاي دل او زدوده مي شود و دلش نوراني و آكنده از معنويت مي گردد. مهم تر آنكه كوتاهي ها و گناهاني از انسان سرزده كه او را مستحق عذاب و كيفر ساخته اند و حق بخشش را از او سلب