معارف بوک

سریع خویش را درخواست کردند،(351) یا دعای اميرالمؤمنين(عليه السلام) مبنی‌بر اینکه خداوند ایشان را از مردم آن زمان بگيرد،(352) یا دعای امام موسی کاظم(عليه السلام) برای خلاصی از زندان هارون ملعون،(353) بر اثر شدت تنگنایی بوده است که ایشان در آن واقع شده بودند و ناراحتی‌ها، غصه‌ها، بلاها و رنج‌ها چنان به ایشان فشار آورده بود که به وفات خویش راضی شدند و به خودشان نفرین کردند! اما چنین تصوری، تصور خامي است.
برخی از آیات قرآن کريم دلالت دارند بر اينکه اولياي خدا از خداوند تمناي مرگ دارند. قرآن براي ابطال ادعاي کساني که به‌دروغ، خود را اولياي خدا مي‌شمردند مي‌فرمايد: قُلْ يا أَيَّهَا الَّذِينَ هَادُوا إِن زَعَمْتُمْ أَنَّكُمْ أَوْلِياءُ لِلَّهِ مِن دُونِ النَّاسِ فَتَمَنَّوُا الْمَوْتَ إِن كُنتُمْ صَادِقِين؛(354) «بگو: اى يهوديان، اگر گمان مى‏كنيد شما دوستان خدا هستید، نه ساير مردم، پس تمنای مرگ كنيد اگر راست مى‏گوييد».
از این آیه معلوم مي‌شود وليِّ خدا بودن، با تمناي مرگ ملازم است. پس درخواست مرگ اولياي خدا براي اين نيست که از رنج و بلا نجات پيدا کنند. این نکته وقتی روشن‌ می‌شود که انسان با مقام اولیای خدا به‌خصوص حضرات معصومان(عليهم السلام) بیشتر آشنا شود.
در حديثي قدسي خداوند متعال مي‌فرمايد:
لا يَزَالُ عَبْدِي يتَقَرَّبُ إِلَيَّ بِالنَّوَافِلِ مُخْلِصاً لِي حَتَّي أُحِبَّه فَإِذَا