أَهْلُ الْقُرَى أَنْ یَأْتِیَهُم بَأْسُنَا بَیَاتآ وَ هُمْ نَآئِموُنَ * أَوَ أَمِنَ أَهْلُ الْقُرَى أَن یَأْتِیَهُم بَأْسُنَا ضُحىً وَ هُمْ یَلْعَبُونَ)؛ «آیا اهل این آبادى ها از این ایمن هستند که عذاب ما شبانه به سراغ آن ها بیاید، در حالى که در خواب باشند و آیا اهل این آبادى ها از این در امان اند که عذابِ ما هنگام روز، به سراغشان بیاید در حالى که سرگرم بازى هستند؟!».(1)
آرى، مشکلات، هر چند سخت و پیچیده و خطرناک باشد، اگر خدا لطف کند، حلّ آن ساده و آسان است و نعمت ها هر چند گسترده و بى حساب باشد، اگر خدا اراده کند، برچیدن آن مشکل نیست؛ بنابراین، نه در بلا و سختى مى توان مأیوس شد و نه در آسایش و نعمت مى توان غافل ماند. به همین دلیل مؤمنان راستین، همیشه در میان خوف و رجا ـ که عامل اصلى تربیت انسان هاست ـ قرار دارند.
این دو وصف نیز جلوه دیگرى از بى پایان بودن ذات و صفات خداست؛ از آن جا که قدرتش بى پایان است، حلّ هر مشکلى براى او آسان و گرفتن نعمت ها از کفران کنندگان، براى او بسیار ساده است. با یک طوفان همه چیز به هم مى ریزد و با یک زمین لرزه، شهرها زیرورو مى گردد! با یک بیمارى واگیردار و ناشناخته هزاران یا میلیون ها انسان روانه بستر مى شوند و با یک گرما و سرماى شدید، ممکن است هزاران نفر در کام مرگ فرو روند!
نکته
آثار تربیتى معرفة اللّه
بى شک معرفة اللّه و شناخت اسما و صفات او، موضوعیّت دارد و هرکس باید تا آن جا که مى تواند از این معرفت بهره بگیرد و به تعبیرى دیگر: «نفس این