صفحه ٥٣٣
پیام امام امیرالمؤمنین (ع) ج 3
خطبه 71

71

وَمِن خُطبَةٍ لَهَ عَلَیهِ السَّلامُ

فِی ذَمِّ أهْلِ العِرَاقِ
وَ فِیْها یُوَبِّخُهُمْ على تَرْکِ القِتَالِ وَ النَّصْرُ یَکادُ یَتِمُّ، ثُمَّ تَکْذِیبُهُمْ لَهُ

از خطبه هاى امام (علیه السلام) است
که در نکوهش جمعى از اهل عراق ایراد فرمود
و در آن، آن ها را توبیخ مى کند درباره این که وقتى پیروزى کامل، نزدیک شده بود، دست از جنگ کشیدند، سپس امام (علیه السلام) را تکذیب کردند (زیرا امام (علیه السلام) در بعضى از خطبه ها پیشگویى هایى به خصوص درباره آینده مردم عراق فرموده بود)(1)

1- سند خطبه: نویسنده مصادر نهج البلاغه مى گوید: این خطبه بخشى از خطبه طولانى ترى است که امام (علیه السلام) بعد از جنگ صفّین آن را دربرابر مردم عراق بیان فرمود که بخشى از آن را «ابن دأب» که از معاصران خلیفه عبّاسى موسى الهادى بود، در کتاب اختصاص مفید، ص 144 از قول ابن دأب آمده است. مرحوم شیخ مفید نیز آن را در ارشاد ج 1، ص 278 نقل کرده، و از کلام ابن ابى الحدید، ج 6، ص 127 نیز استفاده مى شود که او این خطبه را در منبع دیگرى نیز دیده و پاره اى از تفاوت هایى را که آن منبع، با نهج البلاغه داشته است، بیان مى کند. سپس نویسنده مصادر مى افزاید: با دقّت روشن مى شود که این خطبه و خطبه 97 یک خطبه بوده که مرحوم سیّد رضى دو بخش آن را از یکدیگر جدا کرده است (مصادر نهج البلاغه، ج 2، ص 63).