صفحه ٤٢١

بخش سوم
فَاتَّقَى عَبْدٌ رَبَّهُ، نَصَحَ نَفْسَهُ، وَ قَدَّمَ تَوْبَتَهُ، وَ غَلَبَ شَهْوَتَهُ، فَإِنَّ أَجَلَهُ مَسْتُورٌ عَنْهُ، وَأَمَلَهُ خَادِعٌ لَهُ، وَ الشَّیْطَانُ مُوَکَّلٌ بِهِ، یُزَیِّنُ لَهُ الْمَعْصِیَةَ لِیَرْکَبَهَا، وَیُمَنِّیهِ التَّوْبَةَ لِیُسَوِّفَهَا، إِذَا هَجَمَتْ مَنِیَّتُهُ عَلَیْهِ أَغْفَلَ مَا یَکُونُ عَنْهَا. فَیَا لَهَا حَسْرةً عَلَى کُلِّ ذِی غَفْلَةٍ أَنْ یَکُونَ عُمُرُهُ عَلَیْهِ حُجَّةً، وَ أَنْ تُؤَدِّیَهُ أَیَّامُهُ إِلَى الشِّقْوَةِ! نَسْأَلُ اللّهَ سُبْحَانَهُ أَنْ یَجْعَلَنَا وَإِیَّاکُمْ مِمَّنْ لاَتُبْطِرُهُ نِعْمَةٌ وَ لاَتُقَصِّرُ ]تقتصروا[ بِهِ عَنْ طَاعَةِ رَبِّهِ غَایَةٌ، وَ لاَتَحُلُّ بِهِ بَعْدَ الْمَوْتِ نَدَامَةٌ وَ لاَ کَآبَةٌ.
ترجمه
بنده باید از پروردگارش بترسد! خویشتن را اندرز دهد، توبه را مقدّم دارد، وبر شهوات خود چیره شود؛ زیرا مرگ او، ازنظرش پنهان است و آرزویش او را فریب مى دهد؛ شیطان همواره مراقب اوست و گناه را در نظرش جلوه مى دهد، تا مرتکب شود؛ و او را در آرزوى توبه نگه مى دارد، تا آن را به تأخیر اندازد وهنگامى که مرگ بر او هجوم مى آورد در غافل ترین حالت باشد! اى واى بر انسان غافلى که عمرش حجتى بر ضدّ اوست! (و در قیامت گواهى مى دهد که همه امکانات در اختیار او بود امّا از آن بهره نگرفت) و واى به حال انسانى که روزگارش (که باید سرچشمه سعادت او شود) او را به شقاوت کشانَد! از خداوند سبحان مى خواهیم که ما و شما را از کسانى قرار دهد که هیچ نعمتى آنان را مست و مغرور نمى سازد و هیچ هدفى آن ها را از اطاعت فرمان پروردگار بازنمى دارد و بعد از فرارسیدن مرگ، پشیمانى و اندوه به آنان روى نمى آورد.