معارف بوک

1- «تداکّوا» از ریشه «دکّ» بر وزن «فکّ» مى باشد و به گفته راغب در مفردات این واژه در اصل به معناى زمین صاف و نرم است و از آن جا که براى صاف کردن یک زمین ناهموار باید آن را بکوبند در بسیارى از موارد این واژه به معناى کوبیدن شدید به کار رفته است ولى از بعضى منابع لغت عکس این استفاده مى شود، گفته اند: اصل معناى «دکّ» همان کوبیدن است و چون لازمه کوبیدن و ویران کردن، صاف و هموار کردن است این واژه بر زمین مسطّح اطلاق مى شود. و نیز «ارض دکّاء» به زمین صاف گسترده و «ناقه دکّاء» به شتر بدون کوهان اطلاق مى گردد.
2- «هیم» جمع «اَهْیَم» و «هَیْماء» صفت مشبهه است به معناى حیوان یا انسانى که از شدّت تشنگى یا عارضه اى دیگر چنان منقلب شده که پیوسته به سوى ى مى رود و بازمى گردد و در اصل از ریشه «هَیْم» بر وزن «حتم» به معناى تشنگى و عطش یا بیمارى عطش گرفته شده و به عاشقان بى قرار «هیمان» گفته مى شود.
3- «ورد» اسم مصدر است به معناى ورود و گاه آن را مصدر ذکر کرده اند که به عنوان تأکید، معناى فاعلى مى دهد، این واژه معناى جمعى نیز دارد و به گروهى که در کنار نهر براى برگرفتن آب مى آیند اطلاق مى شود. واژه «ورود» که در اصل همین معنا را داشته، با گذشت زمان گسترش یافته و به قرار گرفتن در کنار هر چیزى اطلاق شده است.
4- «مثانى» جمع «مَثناة» و «مِثناة» به معناى ریسمانى است که از پشم یا موى حیوانات درست مى کنند و پاى حیوان را با آن مى بندند و به آن «عقال» نیز گفته مى شود سپس به هرچیز پیچیده اى اطلاق شده است. این واژه در اصل از ریشه «ثَنْى» بر وزن «سنگ» به معناى تکرار کردن و پیچیدن و برگرداندن قسمت هاى چیزى بر روى قسمت هاى دیگر است و به عدد «دو» به همین دلیل «اثنان» گفته مى شود، چراکه بازگشت و تکرارى در آن هست.