أَلاَ إِنَّ الدُّنْیَا دَارٌ؛ لاَیُسْلَمُ مِنْهَا إِلاَّ فِیهَا، وَ لاَیُنْجَى بِشَىْءٍ کَانَ لَهَا. آبْتُلِیَالنَّاسُ بِهَا فِتْنَةً، فَمَا أَخَذُوهُ مِنْهَا لَهَا أُخْرِجُوا مِنْهُ وَحُوسِبُوا عَلَیْهِ، وَ مَا أَخَذُوهُ مِنْهَا لِغَیْرِهَا قَدِمُوا عَلَیْهِ وَ أَقَامُوا فِیهِ؛ فَإِنَّهَا عِنْدَ ذَوِی الْعُقُولِ کَفَیْءِ الظِّلِّ، بَیْنَا تَرَاهُ سَابِغآ حَتَّى قَلَصَ، وَ زَائِدآ حَتَّى نَقَصَ.
ترجمه
بدانید! دنیا سرایى است که جز در خودش (و از طریق بهره گیرى صحیح،) از آن سالم نتوان ماند و با امورى که مخصوصِ دنیاست، از آن نجات نتوان یافت. انسان ها به وسیله آن آزمایش مى شوند، آنچه از دنیا به خاطر دنیا به دست آورند از آن جدا مى شوند و حسابِ آن را باید پس بدهند و آنچه از دنیا براى غیر این جهان به دست آورند به آن خواهند رسید و در آن خواهند ماند؛ چراکه دنیا در نظر خِردمندان همچون سایه بعد از زوال است؛ در حالى که آن را گسترده مى بینى ناگهان جمع مى شود و در حالى که فزونى مى یابد (با فرارسیدن شب) نقصان مى پذیرد.
شرح و تفسیر
دنیا سایه ناپایدار!
از آن جا که زرق وبرق دنیا سبب دلبستگى بیش از حدّ مى شود و این دلبستگى ها غالبآ سرچشمه گناهان بزرگ و انحراف از صراط مستقیم و سقوط در پرتگاه شقاوت است، رهبران بزرگ الهى همیشه به پیروان خود در این زمینه