بخش دوم
وَ مَا بَیْنَ أَحَدِکُمْ وَ بَیْنَ الْجَنَّةِ أَوِ النَّارِ إِلاَّ الْمَوْتُ أَنْ یَنْزِلَ بِهِ. وَ إِنَّ غـَایَةً تَنْقُصُهَا اللَّحْظَةُ، وَ تَهْدِمُهَا السَّاعَةُ، لَجَدِیرَةٌ بِقِصَرِ الْمُدَّةِ. وَ إِنَّ غَائِبآ یَحْدُوهُ الْجَدِیدانِ: اللَّیْلُ و النَّهَارُ، لَحَرِىٌّ بِسُرْعَةِ الْأَوْبَةِ. وَ إِنَّ قَادِمآ یَقْدُمُ بِالْفَوْزِ أَوِ الشِّقْوَةِ لمُسْتَحِقٌّ لِأَفْضَلِ الْعُدَّةِ. فَتَزَوَّدُوا فِی الدُّنْیَا، مِنَ الدُّنیَا، مَا تَحْرُزُونَ [تجوزون] بِهِ أَنْفُسَکُمْ غَدآ.
ترجمه
میان شما، و بهشت و دوزخ، فاصله اى جز فرارسیدن مرگ نیست. و مسلّمآ مقصدى که گذشتنِ لحظات، فاصله آن را مى کاهد، و عبور ساعت ها آن فاصله را نابود مى کند، سزاوار است که بسیار کوتاه باشد. و امر غایبى که گذشتِ شب وروز، آن را به پیش مى راند، (اشاره به سرآمدِ زندگى است،) سزاوار است به سرعت فرارسد. و مسافرى که به زودى با سعادت و خوشبختى یا با شقاوت وبدبختى از راه مى رسد باید بهترین آمادگى را براى استقبال از او داشت؛ حال که چنین است در این جهان، از این جهان، براى خود زاد و توشه اى برگیرید که فرداى قیامت، خود را با آن حفظ کنید.
شرح و تفسیر
تا مى توانید توشه برگیرید
در ادامه بحث گذشته، امام (علیه السلام) در این بخش از خطبه، اشاره به سه نکته دیگر مى کند که مکمّل دستورات شش گانه پیشین است.