معارف بوک

در جامعه حفظ مى شود. خداوند در اين باره مى فرمايد:
(اِنْ تُبْدُوا الْصَّدَقاتِ فَنِعِمّا هِىَ وَاِنْ تُخْفُوها وَتُؤْتُوها الفُقَراءَ فَهُوَ خَيْرٌ لَكُمْ وَيُكَفِّرُ عَنْكُمْ مِنْ سَيِّئاتِكُمْ وَاللّهُ بِما تَعْمَلُونَ خَبِيرٌ)(1).
اگر صدقات و انفاق هاى خود را آشكار بدهيد، خوب است و اشكالى ندارد؛ ولى آن را مخفيانه به فقرا بدهيد، برايتان بهتر است و گناهانتان را جبران مى كند و خداوند به آن چه مى كنيد، آگاه است.
   البته اگر صدقات را آشكار بدهند نيز از اين نظر ممكن است خوب باشد كه ديگران را ترغيب به اين كار خواهد كرد؛ يعنى آن هم يك فايده اجتماعى دارد. در هر حال، موقعيت ها مختلف است و به انگيزه شخص مربوط مى شود كه براى چه آشكارا صدقه مى دهد.
   چهارمين شرط انفاق در قرآن، مرغوب بودن مالى است كه انفاق مى شود؛ يعنى از چيزهاى بى ارزش و دور ريختنى و چيزهايى كه خود انفاق كننده به آن رغبتى ندارد، نبايد انفاق كند. البته معناى اين سخن آن نيست كه اگر مالى دارد كه مورد نياز خودش نيست، آن را به فقرا ندهد، بلكه منظور اين است كه پيوسته به فكر اين نب
اشد كه چيزهاى واپس زده و دور ريختنىِ خود را انفاق كند، بلكه بكوشد از چيزهايى كه دوست دارد و از اموال مرغوب و مورد علاقه او است، انفاق كند.
   خداوند در اين باره مى فرمايد:
(لَنْ تَنالُواْ الْبِرَّ حَتَّى تُنْفِقُواْ مِمّا تُحِبُّونَ وَماتُنْفِقُواْ مِنْ شَىْء فَاِنَّ اللّهَ بِهِ عَلِيمٌ)(2).
هرگز به نيكى دست نيابيد مگر آن چه را كه خود دوست داريد انفاق كنيد.
   اين آيه روى همين شرط تأكيد دارد. اولياى خدا وقتى از مالى خوششان مى آمد، همان را در راه خدا انفاق مى كردند.
   در آيه ديگر آمده است:
(يا اَيُّها الَّذِينَ امَنُوا اَنْفِقُواْ مِنْ طَيِّباتِ ماكَسَبْتُمْ وَمِمّا اَخْرَجْنا لَكُمْ مِنَ الاَْرْضِ وَلاتَيَمَّمُوا الْخَبِيثَ مِنْهُ تُنْفِقُون وَلَسْتُمْ بِاخِذِيهِ اِلاَّ اَنْ تُغْمِضُواْ فِيهِ وَاعْلَمُواْ اَنَّ اللّهَ غَنِىٌّ حَمِيدٌ)(3).