صفحه ٣٤٨

عقیده باطنى، خطر جانى، ناموسى و مالى براى انسان دارد، در حالى که هیچ فایده قابل ملاحظه اى بر آن مترتّب نمى شود، در این جا عقل مى گوید که بیهوده نباید نیروها را به هدر داد، بلکه باید آن ها را از طریق تقیّه براى مواقع حساس حفظ کرد.
تعبیر به «تُرس المؤمن» یا «جُنّة المؤمن» که هر دو به معناى سپر است نیز اشاره به همین معناست.
درواقع «تقیّه» به معناى فرار از زیر بار مسئولیّت ها نیست، بلکه شبیه تاکتیک هاى جنگى است که از طریق استتار، نیروهاى خودى را در مقابل بیگانه حفظ مى کند تا به موقع از آن ها بهره گیرى کامل شود(1).

* * *