معارف بوک

وَخَرَجْتُمْ إِلَى آللهِ مِنَ آلْأَمْوَالِ وَآلْأَوْلاَدِ، آلْتِمَاسَ آلْقُرْبَةِ إِلَیْهِ فِی آرْتِفَاعِ دَرَجَةٍ عِنْدَهُ، أو غُفْرَانِ سَیِّئَةٍ أَحْصَتْهَا کُتُبُهُ، وَحَفِظَتْهَا رُسُلُهُ، لَکَانَ قَلِیلا فِیمَا أَرْجُو لَکُم مِنْ ثَوَابِهِ، وَأَخَافُ عَلَیْکُمْ مِنْ عِقَابِهِ).
در این جا امام (علیه السلام) براى بیان نهایت کوشش در مقام تضرّع و زارى در پیشگاه خدا، سه تشبیه را بیان فرموده است: نخست، ناله اى که شتران به هنگام از دست دادن فرزندان خود سرمى دهند که ناله اى است بسیار جانسوز و رقّت بار، و هر شنونده اى را تحت تأثیر خود قرار مى دهد.
تشبیه دوم، نوحه گرى کبوتران است. دیده ایم کبوتران هنگامى که دور هم جمع مى شوند گویى به صورت دسته جمعى نوحه گرى کنند.
ابن منظور در لسان العرب مى نویسد: هدیل (که در جمله امام (علیه السلام) آمده است) گاه به معناى صداى کبوتر و گاه به معناى جوجه آن آمده است، سپس از بعضى نقل مى کند: اعراب چنین مى پندارند که هدیل جوجه کبوترى در عهد نوح (علیه السلام) بوده که تنها مى مانَد و از شدّت تشنگى مى میرد و ازآن روز تمام کبوتران براى او نوحه گرى مى کنند.
تشبیه سوم، گریه و زارى راهبان و تارکان دنیا در دیرهایشان است که در مراسم مختلف خود، به صورت فردى یا دسته جمعى نوحه گرى مى کنند و چون رابطه خود را از دنیا بریده اند نوحه آن ها سوز دیگرى دارد.
امام (علیه السلام) تنها به نوحه گرى پرشور، و گریه و زارى به درگاه خدا قناعت نمى فرماید بلکه با جمله «خَرَجْتُمْ اِلَى اللهِ مِنَ الاَْمْوالِ وَاْلاَوْلاَدِ» اشاره به بالاترین