معارف بوک

یُصِیْبَکُمُ اللهُ بِعَذابٍ مِنْ عِنْدِهِ أَوْ بِأَیْدِیْنَا فَتَرَبَّصُوا اِنَّا مَعَکُمْ مُتَرَبِّصُونَ)؛ «بگو آیا درباره ما، جز یکى از دو نیکى را انتظار دارید؟! (یا پیروزى یا شهادت) ولى ما انتظار داریم که خداوند، عذابى ازسوى خود (در آن جهان) به شما برساند یا (در این جهان) به دست ما (مجازات شوید)، اکنون شما انتظار بکشید ما هم با شما انتظار مى کشیم!».(1)
در پایان این خطبه امام (علیه السلام) به نیرنگ هاى معاویه و ساده لوحى گروهى از شامیان فریب خورده اشاره کرده، مى فرماید: «آگاه باشید که معاویه گروهى از بى خبران گمراه را همراه خود آورده و حق را با نیرنگ و تزویر از آن ها پنهان کرده، تا آن جا که گلوهاى خویش را آماج تیرها و شمشیرهاى مرگ آور ساخته اند!»؛ (أَلاَ وَإِنَّ مُعَاوِیَةَ قَادَ لُمَةً(2) مِنَ آلْغُوَاةِ(3) وَعَمَّسَ(4) عَلَیْهِمُ آلْخَبَرَ، حَتَّى جَعَلُوا نُحُورَهُمْ أَغْرَاضَ(5) آلْمَنِیَّةِ).
امام (علیه السلام) در این گفتار از یک سو معاویه را معرفى مى کند که بنیان حکومتش بر فریب ونیرنگ و بهره گیرى از ساده لوحان بى خبر است، و ازسوى دیگر شامیان فریب خورده لشکر او را معرفى مى کند که چنان شست وشوى مغزى