صفحه ٤٢٩

حالتى است که در بسیارى از صاحبان نعمت که ایمان و ظرفیت کافى براى فزونى نعمت هاى الهى ندارند پیدا مى شود؛ حالتى شبیه حالت مستان پیدا مى کنند به گونه اى که قادر بر کنترل حرکات و سخنان خود نیستند. حالتى بسیار زشت و زننده و مایه ننگ و عار!
به همین دلیل در حدیثى از امیرمؤمنان على (علیه السلام) مى خوانیم که فرمود: «یَنْبَغِی لِلْعَاقِلِ أَنْ یَحْتَرِسَ مِنْ سُکْرِ الْمَالِ وَ سُکْرِ الْقُدْرَةِ وَ سُکْرِ الْعِلْمِ وَ سُکْرِ الْمَدْحِ وَسُکْرِ الشَّبَابِ؛ انسان عاقل باید از مستى مال و مستى قدرت و مستى علم و مستى مدح مدّاحان و مستى جوانى بپرهیزد» و در پایان حدیث مى افزاید: «فَإِنَّ لِکُلِّ ذلِکَ رِیَاحآ خَبِیثَةً تَسْلُبُ الْعَقْلَ وَ تَسْتَخِفُّ الْوَقَارَ؛ زیرا این مستى ها بادهاى کثیف وآلوده اى دارد که عقل را مى رباید و وقار انسان را از بین مى برد».(1)
آرى، مستى این امور غالبآ از مستى شراب سنگین تر است، چراکه مستى شراب یک شبه از بین مى رود ولى مستى این امور گاهى یک عمر، همراه انسان است!

* * *