بدانید! شما هرگز راه حق را نخواهید یافت، مگر این که ترک کنندگان آن را بشناسید، و هرگز به پیمان قرآن وفادار نخواهید بود مگر این که شکنندگان آن پیمان را بشناسید، و هرگز به قرآن تمسّک نخواهید جست، مگر این که کسانى را که آن را دور افکنده اند بشناسید.
این (آگاهى ها) را از اهلش بیاموزید، چراکه آن ها حیات علم و مرگ جهل اند آن ها هستند که حکمشان شما را از علمشان آگاه مى سازد، و سکوتشان از منطقشان، و ظاهرشان از باطنشان.
آن ها نه با دین خدا مخالفت مى کنند و نه در آن اختلاف دارند. قرآن در میان آن ها شاهدى صادق است و خاموشى سخن گو (و تمام علوم قرآن نزد آن هاست).
شرح و تفسیر
راه نجات
در بخش هاى قبل، امام (علیه السلام) از گروهى گمراه و خودکامه سخن گفت که همه حقایق را دگرگون ساختند و آلوده بدترین جنایات شدند، سپس مرگشان فرارسید و بى آن که راه توبه به سوى آن ها باز باشد به سراى دیگر شتافتند وگرفتار مجازات الهى شدند.
و اکنون در این بخش، راه نجات را نشان مى دهد تا دیگران گرفتار آن سرنوشت نکبت بار نشوند.
نخست مى فرماید: «اى مردم! آن کس که از خداوند نصیحت بپذیرد، (و فرمانش را اطاعت کند) موفّق مى شود و آن کس که سخن او را دلیل و راهنماى خویش قرار دهد، به استوارترین و مستقیم ترین راه هدایت مى گردد»؛ (أَیُّهَا النَّاسُ، إنَّهُ مَنِ اسْتَنْصَحَ اللهَ وُفِّقَ، وَمَنِ اتَّخَذَ قَوْلَهُ دَلِیلاً هُدِیَ (لِلَّتِی هِیَ أَقْوَمُ)).
آرى، این نخستین گام براى هدایت شدن به سوى حق و راه مستقیم است.