آرى، این معلّم بزرگ آسمانى براى از میان بردن صفت رذیله غیبت وعیب جویى، به انواع دلایل منطقى که هر انسان حق طلبى را قانع مى سازد متوسّل مى شود، و راه را بر بهانه جویان مى بندد.
نکته
غیبت و عیب جویى، بلاى بزرگ جوامع انسانى
«غیبت» یعنى افشاى عیوب و گناهان پنهانى افراد، که متأسفانه در اکثر جوامع متداول است، بى شک آثار زیان بار و بسیار منفى، هم ازنظر اخلاقى و هم ازنظر اجتماعى دارد؛ چراکه سرمایه اصلى هرکس در اجتماع، آبروى اوست و غیبت، آبروها را بر باد مى دهد، و افراد جامعه را به یکدیگر بدبین مى سازد، و پایه هاى اعتماد را که خمیرمایه همکارى و تعاون اجتماعى است، سُست مى کند، به همین دلیل در اسلام به عنوان یکى از زشت ترین و بزرگ ترین گناهان محسوب شده است، که قرآن مجید آن را تشبیه به خوردن گوشت برادر مُرده خود مى کند.(1)
پیامبر اکرم (صلی الله علیه و آله) در خطبه حجّة الوداع که خطبه بسیار حساسى است، فرمود : «أَیُّهَا النَّاسُ إنَّ دِمَاءَکُمْ وَأمْوالَکُمْ وَاَعْراضَکُمْ عَلَیْکُمْ حَرامٌ کَحُرْمَةِ یَوْمِکُمْ هذا فِی شَهْرِکُمْ هذَا فِی بَلَدِکُمْ هذَا إِنَّ اللهَ حَرَّمَ الْغِیَبةَ کَمَا حَرَّمَ الْمَالَ والدَّمَ؛ اى مردم! خون شما و اموال شما و آبروى شما براى شما محترم است، مانند احترام این روز واین ماه و این شهر (مکّه)، خداوند غیبت (و ضایع کردن آبروى مردم) را حرام کرده، همان گونه که مال و خون شما را بر یکدیگر حرام کرده است».(2)
براى زشتى غیبت همین بس که در حدیث قدّسى مى خوانیم: خداوند به موسى بن عمران (علیه السلام) خطاب کرد و فرمود: «مَنْ مَاتَ تَائِباً مِنَ الْغِیْبَةِ فَهُوَ آخِرُ مَنْ