بخش دوم
یَا عَبْدَاللهِ، لا تَعْجَلْ فِی عَیْبِ أَحَدٍ بِذَنْبِهِ، فَلَعَلَّهُ مَغْفُورٌ لَهُ، وَلا تَأْمَنْ عَلَى نَفْسِکَ صَغِیرَ مَعْصِیَةٍ، فَلَعَلَّکَ مُعَذَّبٌ عَلَیْهِ. فَلْیَکْفُفْ مَنْ عَلِمَ مِنْکُمْ عَیْبَ غَیْرِهِ لِمَا یَعْلَمُ مِنْ عَیْبِ نَفْسِهِ، وَلْیَکُنِ الشُّکْرُ شَاغِلاً لَهُ عَلَى مُعَافَاتِهِ مِمَّا ابْتُلِیَ بِهِ غَیْرُهُ.
ترجمه
اى بنده خدا! در عیب جویى هیچ کس براى گناهى که انجام داده است شتاب مکن، شاید او آمرزیده شده باشد، و درباره گناه کوچکى که خود انجام داده اى ایمن مباش، شاید به خاطر آن مجازات شوى، بنابراین، هرکدام از شما که از عیب دیگرى آگاه شد، به سبب آنچه از عیب خود مى داند، از عیب جویى او خوددارى کند، و اگر کسى از عیب و گناهى پاک است، باید شکر و سپاس این نعمت، او را از عیب جویى کسى که به آن عیب و گناه مبتلا شده است، بازدارد.
شرح و تفسیر
عیب جویى، ناسپاسى بزرگى است!
امام (علیه السلام) در این بخش از خطبه بر همان اصولى که در بخش نخست بیان فرمود، پافشارى مى کند، و همه بندگان خدا را از عیب جویى و غیبت بر حذر مى دارد، و با دلایل منطقى، این بحث را تعقیب مى کند، مى فرماید: «اى بنده خدا! در عیب جویى هیچ کس براى گناهى که انجام داده است شتاب مکن، شاید او آمرزیده شده باشد، و درباره گناه کوچکى که خود انجام داده اى ایمن مباش،