صفحه ١٧٢

نکته ها
1. صلح نامه صفّین

هنگامى که شامیان ستمگر و مکّار با استفاده از برافراشتن قرآن ها بر بالاى نیزه ها مردم عراق را اغفال و صلح را بر امیرمومنان على (علیه السلام) تحمیل کردند عهدنامه یا پیمان آتش بسى، به این صورت تنظیم شد:
«هذَا مَا تَقَاضى عَلَیْهِ عَلِیُّ بنِ أَبِیطَالِبٍ(1) وَمُعاوِیَةُ بْنِ أبِی سُفْیَانَ قَاضَیَ عَلِیُّ بْنِ أَبی طَالِبٍ عَلَى أَهْلِ الْعِراقِ وَمَنْ کَانَ مَعَهُ مِنْ شِیْعَتِهِ مِنَ الْمُوْمِنینَ وَالْمُسلِمیْنَ وَقَاضی مُعَاوِیَةُ بْنِ أَبی سُفْیانَ عَلَى أَهْلِ الشَّامِ وَمَنْ کَانَ مَعَهُ مِنْ شِیْعَتهِ مِنَ الْموْمِنینَ وَالْمُسلِمینَ اَنَّا نَنْزِلُ عِنْدَ حُکْم اللهِ وَکِتَابِهِ وَلا یَجْمَعُ بَیْنَنا إلّا إیّاهُ وَإنَّ کِتَابَ اللهِ سُبْحَانَهُ بَیْنَنا مِنْ فَاتِحَتِهِ إلى خَاتِمَتِهِ نُحیِی مَا أَحْیَا القُرآنُ وَیُمِیْتُ مَا أَماتَ الْقُرْآنُ فَإنْ وَجَدَ الْحَکَمانِ اَنَّ ذلِکَ فِی کِتَابِ اللهِ إتَّبَعْناهُ وَإنْ لَمْ یَجداهُ أَخَذا بِالسُّنَةِ الْعَادِلَةِ غَیْرِ الْمُفِّرقَةِ وَالحْکَمَانِ عَبْدُ اللهِ بْنِ قَیْسِ وَعَمْرُوبْنُ الْعاصِ؛ این چیزى است که (پذیرفته و به آن) حکم کرده است على بن ابى طالب (علیه السلام) و معاویة بن ابى سفیان. حکم کرده است على بن ابى طالب (علیه السلام) درباره اهل عراق و کسانى که با او بوده اند از پیروانش از مومنین و مسلمین، و حکم کرده است معاویة بن ابى سفیان درباره