نخواهد بود (تا آن جا که) حاملان قرآن، قرآن را به کنارى مى افکنند و حافظانش آن را به فراموشى مى سپارند؛ آن روز قرآن و پیروانش هر دو از میان مردم رانده و تبعید مى شوند. آن دو همگام و همراه با یکدیگر و در یک جاده حرکت مى کنند ولى کسى پناهشان نمى دهد، قرآن و اهلش در آن زمان در میان مردم اند، اما در میان آن ها نیستند، با آن ها هستند، ولى با آن ها نیستند، چراکه گمراهى با هدایت موافق نیست هر چند در کنار هم باشند.
(در آن روز) مردم بر تفرقه و پراکندگى اتحاد کنند و از اجتماع و وحدت پراکنده شوند گویى آن ها پیشوایان کتاب خدا هستند و قرآن پیشواى آن ها نیست.
(آن روز) چیزى از قرآن نزد آن ها نمى ماند جز نامش، و از آن جز خطوط و حروفش را نمى شناسند، و پیش از این (براى برداشتن موانع از سر راه) صالحان و نیکوکاران را به انواع کیفرها مجازات کنند (تا کسى به اعمال ننگین آن ها اعتراض نکند، آرى،) صدق و راستىِ نیکان را افترا و دروغ بر خدا نامند و براى اعمال نیک، کیفر گناه قرار دهند!
شرح و تفسیر
از قرآن جز اسمى باقى نمى ماند!
امام (علیه السلام) به دنبال سخنان بلند و بالایى که در بخش اوّل، درباره ظهور اسلام، اهداف مقدّس پیامبر گرامى (صلی الله علیه و آله) و آثار روح پرور قرآن مجید بیان فرمود، در این بخش، از آینده اى نه چندان دور سخن به میان مى آورد که اوضاع دگرگون مى گردد، و زحمات و آثار پیامبر اکرم (صلی الله علیه و آله) در مخاطره قرار مى گیرد، به تمام اهل ایمان هشدار مى دهد که مراقب خطرات عظیمى که در پیش است باشند.
در آغاز، وضع آن زمان را در هفت جمله کوتاه و گویا چنین بیان مى فرماید: «(آگاه باشید!) به زودى بعد از من، زمانى فراخواهد رسید که چیزى پنهان تر از